Un humor televisivo e unha ausencia total de alusións políticas marcaron este ano a edición da gala dos premios da Academia do Audiovisual Galego
20 mar 2006 . Actualizado a las 06:00 h.?ue os profesionais do espectáculo asuman que unha gala é un xénero aburrido é unha resignación impropia. Seguramente, os defensores dirán que a gala dos Mestre Mateo 05 non foi a peor da historia porque, cando menos, foi máis curta. Como a televisión manda tanto e tan mal, as galas xa non se fan para os invitados que con tanto primor estrean atavíos de Kina Fernández, salvo as autoridades e os candidatos; case todos están alí para que as butacas non queden baleiras. De feito, os rexedores da tele ordenan nos últimos cinco minutos movementos no patio de butacas para evitar espazos en branco. Como é habitual nestes casos, o galiñeiro estaba moito máis animado. A historia da comunicación pública é un argumento tan bo como calquera para sacarlle partido. Outra cousa é que como parece que a idea que hai da televisión é de encefalograma plano os chistes que se fan non están dirixidos a ninguén que estea esperto. Houbo chispas na gala do audiovisual, pero todas moi de horario principal de La Primera: Luis Piedrahíta tomouna con José Coronado como se fose Fernán Gómez e mandoulle unha mensaxe en raias a Maradona. Máis sorprendente é que, unha vez que inauguramos a singular transición galega e a TVG emite a gala en directo, non se faga nin un só gag de carácter político. Co fácil que é tirarlle chispas ao bipartito. O PP firmaba con este trato. Como sempre hai un espontáneo, este ano tocoulle a Manuel Manquiña. Segundos despois de abandonar o seu papel de Nerón nun gag que quizais ninguén tivese a impiedade de gravar, pero sen deixar a capa imperial, saltouse o guión para homologar á conselleira de Cultura cunha folclórica en recital. Manqui saltou o guión e despois dunha introdución politicamente máis correcta espetou: «Guapa, guapa, guapa». Afortunadamente, a TVG non deu pinchado o plano de Ánxela Bugallo no medio dese asalto adolescente e cañí. Saía Touriño, que miraba en dirección ao asento da conselleira, curioso por ver a cara de sorpresa de Ánxela B. Mentres a tele exhibía unha tormenta de sobreimpresionados para que a xente non fixese zapping ou marchase durmir directamente, a única chispa de humor de certa intelixencia foi a do director da mellor película, Xabier Bermúdez. O realizador de León e Olvido subiu a recoller o premio quizais pensando en por que os académicos que o votaron non animaron ás súas familias a ir ver a súa película. Bermúdez pousou a man sobre o Mateo e declarou: «Quero agradecer que As leis de Celavella non se presente na categoría de mellor película, porque de ser así eu non podería gañar este premio». Con honrosas excepcións, os premiados soben conmocionados a recoller o peso do premio e así non hai forma de ser lúcido. Seguramente por iso os profesionais son tan condescendentes co aburridas que son as galas. Calquera pode aspirar a gañar un premio, subir ao escenario e iniciar o listín telefónico dos agradecementos repartido entre compañeiros e familiares. Para galas vindeiras, e por reducir tempo, poderían concederlles os premios a xente solitaria, para saber que ían dicir cando se visen no trance do triunfador.