Nacido y formado en Galicia, Fran Bugallo ha aprendido y crecido en el Halcones tras comenzar en su escuela
14 mar 2016 . Actualizado a las 10:18 h.El béisbol siempre ha sido considerado en origen un deporte muy del continente americano. De norte a centro, por lo menos. Y de hecho, esa fue la puerta de entrada de esta disciplina en Galicia. Sin embargo, los nuevos tiempos de los Halcones no beben de las mismas fuentes. Francisco Bugallo, entrenador de la escuela y del primer equipo, y receptor y tercera base de la escuadra principal, apenas tiene relación con el continente americano, porque aunque su madre es venezolana, toda su vida, personal y deportiva, ha transcurrido en Galicia.
«Nacín aquí e empecei a xogar aquí. Estaba no fútbol, no Gran Peña con doce anos, xogaba de mediocentro, pero canseime un pouco do fútbol e decidín probar outras cousas. Chamoume a atención o béisbol e cando probei gustoume moito», comenta Fran, que ya acumula diez años jugando, pasando por todos los escalones del conjunto vigués. Primero en la escuela, después accediendo al equipo de Liga nacional y ahora haciéndose con la dirección técnica de las dos escuadras. «O adestrador que estaba antes durou tres anos. Como é algo moi vocacional, se sae algún traballo e non che cadran os horarios tes que deixalo».
Por el momento, no es el caso y dos veces por semanas dirige a un grupo de 30 chavales que buscan repetir sus pasos. Con edades comprendidas entre los seis y los 16 años y que juegan, en las pocas competiciones que hay, en las categorías infantiles y cadetes. Curiosamente, un día a la semana entrenan en una cancha de fútbol sala y el otro en el campo de béisbol. «Como é un pouco lonxe por iso imos os martes á pista de fútbol sala que está na cidade e é máis cómodo para poder compaxinar clases e adestramento».
Bugallo tiene clara la hoja de ruta para que los Halcones recuperen su esplendor con gente de la casa al 100 % en no demasiado tiempo. El plan comienza con la labor de captación en los colegios «facendo presentacións do deporte para que o coñezan, porque ao ser unha disciplina minoritaria, a maioría non o coñece, só o viron nas películas. Entón, poden batear un pouco no colexio e animarse, e logo pouco a pouco imos xuntando. Veñen para o equipo, e a medida que van medrando non quedan todos, hai algúns que marchan para outro deporte ou deixan de facer deporte. De cada equipo que poidas ter de infantís ou cadetes a sénior pasan catro».
Y una vez dentro, el método está claro: «Non é un deporte que precise demasiado físico, máis ben é coordinación e practicar moito o xogo, a maneira de batear, de coller a pelota, o tema de lanzar; un pouco é repetitivo. Máis de practicar moito para que saía, pero tampouco é moi complicado», comenta Fran, que considera clave la concentración para interpretar de la mejor manera el juego: «Ás veces é mais importante a concentración e coordinar ben os movementos e saber sempre o que tes que facer en todo momento, para saber se tes que lanzar a unha base, se tes que quedarte coa pelota na man. Ten moitas reglas e é un pouco complicado ao principio para asimilar toda a información».
Un método que por el momento funciona. Cada vez se nota más la mejora en los jóvenes que se han ido enganchando a esta disciplina deportiva: «Os rapaces van mellorando pouco a pouco e aquí ao non saber nada do deporte, non é o mesmo que o fútbol que o ven na tele ou practican na rúa. Ao principio nun periodo de seis meses xa o rapaz vai a máis, logo hai rapaces aos que se lles da moito ben porque coordinan moi ben os movementos e outros aos que non se lles da tan ben pero pouco a pouco van collendo o fío». Todo, con el objetivo de conseguir en no demasiado tiempo tener un equipo vigués al 100 %. «O ano que vén soben moitos rapaces a categoría xuvenil e tendo en conta que poden xogar en categoría sénior, temos que tratar de ensinarlles, que sigan neste deporte, que se entusiasmen e aprendan para, nun futuro, poder facer realidade a idea de ter un equipo totalmente vigués na Liga Nacional, ou incluso poder ascender a División de Honor outra vez». Nada es imposible.