Hoxe e mañá estará no auditorio municipal a obra «Commedia», que cumpre 25 años
01 feb 2019 . Actualizado a las 12:42 h.Coincidindo co 25 aniversario da súa estrea en Ribadavia, a compañía Contraproducións recupera a obra Commedia, un dos grandes éxitos do teatro galego contemporáneo. Hoxe e mañá, ás 21.00 horas e cunha entrada de oito euros, o auditorio municipal de Vigo acollerá a representación do texto escrito e dirixido polo dramaturgo vigués Cándido Pazó.
-Por que recuperou esta obra?
-Foi unha peza que no seu momento tivera moito éxito e na que nos divertíramos moito. Pensei en recuperala coincidindo cun aniversario, e como non puido ser nin no 15 nin no 20 agora era o momento ou xa nos ía pillar vellos.
-Por que é tan pouco habitual no teatro galego reivindicar os seus clásicos contemporáneos?
-O teatro galego aínda é moi novo, pero xa se empeza a facer, por exemplo, que eu recorde, tamén o fixo Chévere con Río Bravo.
-En que estado atopou o texto?
-Tiñamos medo porque os anos non pasan en balde e a sociedade cambia, e estabamos dispostos a facer modificacións, pero cando nos puxemos a facer as lecturas, fómonos dando conta de que si, que habería que cambiar algunhas cousas pero a estrutura valía. Foi un texto fixado tras duascentas funcións, así que estaba moi contrastado ante o público e ese foi o punto de partida. Así que é a mesma peza e texto, pero feito 25 anos despois.
-De que fala Commedia?
-É unha historia clásica de amor. Arlecchino pensa que a súa muller o engana, cando non é así, e a partir de aí ármase todo. Topa cunha voz misteriosa que lle entrega un anel máxico que lle permite esquecer todas as súas penas. Claro que ao poñer o anel tamén esquece as convencións sociais e quen é, e todo iso que crea un mundo de lío que posibilita facer a comedia.
-É posible vivir á marxe das conviccións sociais?
-Unha cousa que eu tiña moitas ganas de facer nesta peza, que non se deu, era incidir en como podemos estar contra algún tipo de convencións o exaltar a sinceridade na vida, pero parece que a vida necesita unhas certas convencións e certos acordos para buscar entendementos; nesta obra está apuntada esa cuestión, pero sería moi interesante incidir como a sinceridade absoluta pode ser un desastre tamén absoluto.
-É o mesmo elenco de actores?
-A Santi Prego chamouno Amenabar para facer de Franco nunha película sobre Millán Astray, e oportunidades así non pasa dúas veces. Tampouco está Evaristo Calvo, aínda que no seu caso é por razóns estrictamente persoais. Así que collemos a César Martínez, Goldi, e a Sergio Zearreta, que completan o elenco xunto a Marcos Orsi, Avelino González, Nuria Sanz e Víctor Mosqueira.
-Xera problemas o feito de levar música en directo ao escenario?
-A música, barroca, é totalmente en directo, e dá moito máis traballo. Sergio Zearreta é músico, e Goldi deféndese, pero os demais tiveron que aprender, aínda que tivemos como asesor ao especialista Fernando Reyes. Claro que non é un musical, realmente é un 30 % da obra. Nesta versión cantan os actores; fan intervencións moi cortiñas, e eu pensaba que sería máis fácil, pero resulta que non, que non lles da tempo a entrar porque rematan axiña. Propón retos, admitindo que tes que facer un esforzo especial.
-Bótase en falta a continuidade das obras nun teatro?
-O único sitio onde hai continuidade é en Santiago. Vigo ben podería acoller tres funcións, e máis sendo no auditorio municipal. Ademais, Vigo ten poboación suficiente para facelo, porque o boca a boca funciona sempre. Se se poden facer catro días en Santiago, ¿como non vai ser posible en Vigo?
-Que é para vostede o humor?
-É facer que a xente ría, que lle encontre un lado cómico á vida, incluso en situacións que ás veces non son as máis positivas. En grande medida, o humor define ao ser humano porque, que se saiba, os animais non teñen sentido do humor.