Josiño Araújo: «Sempre escribo novela pensando en que quede lista para facer a película»

Vigo, en concreto Teis, e aínda máis preciso, o monte de A Guía, son os escenarios principais de San Meteoro, a segunda novela de Josiño Araújo que edita Xerais. O vigués de 39 anos é un avogado apaixoado polo cine e escritor vocacional que vén de cumprir un soño (ou dous) ao deixar o Dereito, de momento, para traballar cunha distribuidora cinematográfica e publicar esta historia que conta máis do que aparenta.

—A obra ten moito humor e unha apariencia de lexeireza, pero trata temas bastante serios, non?

—Si. Sempre emprego un ton humorístico e un ritmo cinematográfico, pero ao mesmo tempo trato temas que me interesan e poden dar lugar á reflexión. Neste caso, a historia de Pedro, un rapaz de 20 anos que vive no barrio de Teis e se considera a si mesmo o ser máis irrelevante do mundo. O día do seu aniversario está no monte da Guía, ve pasar unha estrela fugaz e pide o desexo de ser alguén mundialmente relevante. Pero a estrela non é tal, senón un meteorito que se encrusta debaixo dun cruceiro ao pé da capela. E cando entra en contacto con el, perde o coñecemento e a partir de aí a súa vida cambia, e tamén á súa familia e a cidade enteira.

—A que reflexión leva iso?

—Son varios temas, as ansias de notoriedade, sobre todo nas redes sociais e a quen idolatramos nese espazo, a relixión, o concepto de éxito que temos vencellado a ela, de aí o título, e tamén sobre o modelo de cidade, de Vigo en xeral pero que se pode extrapolar a moitas outras.

—Por que decidiu ambientala en Teis? Se ve que o coñece ben. Vive neste barrio?

—Eu son do 86, da xeración do botellón, e tampouco é que estean aí plasmadas as miñas vivencias, pero si que está inspirada na miña realidade de xuvenil, porque ademais estudei no IES Rosais 2 e estou moi vencellado ao barrio de Teis e quixen rendirlle homenaxe dalgún xeito.

—Como foi o seu paso do Dereito á creación cultural?

—Eu estudei Dereito en Santiago e Barcelona, e mentres xa exercía, fixen Produción Audiovisual na Escola Audiovisual Pública de Bouzas, un pouco por hobby. Agora mesmo sigo traballando como avogado, pero desde hai ano e medio, máis ou menos, traballo para unha distribuidora de cinema. Iso cambiou un pouco á miña vida, tamén foi unha especie de meteorito o que me pasou a min. A parcela do dereito a fun reducindo, aínda que manteño un pouco, pero agora traballo buscando pelis nos festivais.

—Ten pinta de que o cinema era o que quería facer de sempre e que lle dixeron: ‘Primeiro estuda e logo, xa se tal...'

—Pois foi así tal cual, realmente non son avogado vocacional, pero sempre fun un pouco chapón e tampouco me custou moito estudar Dereito. Ao final chegou o momento de poñerme a traballar e levo 13 anos exercendo, pero agora en menor medida. O cinema sempre foi á miña vocación e, de feito, San Meteoro é un libro que ten un ritmo cinematográfico que eu sempre pretendo darlle ás miñas novelas, para que case que queden feitas para ser automaticamente adaptadas para facer a película por se algún produtor se anima, e eu encantado.

—Asegura que a «culpa» do seu interese polas letras a ten a súa nai, Irene Pérez Pintos, profesora e creadora de historias como «O gabinete das marabillas de Arxentino da Rocha Alemparte», do que é coautora co seu irmán Rodrigo.

—É verdade. Penso que ese libro está infravalorado, é dos mellores que se escribiron en décadas. Na casa teño unha mestra que é a mina nai, está xubilada, pero foi profesora no Instituto do Castro, é catedrática de galego e ten publicados libros en Kalandraka, en Xerais... Son contos infatís ou libros cun toque humorístico, ela é un referente para min e sempre me axuda neste camiño cando escribo novela. Eu antes escribía guións, relatos curtos, participei nalgúns concursos e fixen tamén moitas recensións cinematográficas.

—Ten un costume familiar curioso. Conte.

—Teño unha rutina que empezei no primeiro libro e sigo na novela negra que estou preparando. Cando vou a casa dos meus país a comer, leo en alto na sobremesa, para eles e a miña moza, o capítulo que levo escrito e comprobo as súas reaccións. Case que escribo para eles máis que outra cousa. E para divertirme e para reflexionar sobre cousas.

---

---

---