Se llamaba Lola la guacamaya que aún recuerda con especial cariño Tony Maseda Meitín (Xove, 1979). Tal cual cantó Café Quijano, «se llama Lola y tiene historia». Y se la vamos a contar, porque tiene literalmente mucha pluma. Lola era la pareja de Paco, otro guamacayo de la especie ararauna que en la próxima primavera cumplirá cinco años: «É moi bo. Tanto os papagaios como os guacamaios sonche dun único amo. Eles son os que escollen, e non ten por que ser nin o que lle dá de comer nin o que lle dá de beber. E, neste caso, el escolleume a min. Tiven outro, Pepiño, que morreu, e tamén me escollera a min nese caso». Lo relata, además, con verdadero orgullo por esos animales, dando a entender que para él son más que simples mascotas. El favoritismo, además, se percibe mutuo: «Notas incluso que lles cambia o estado anímico, por dicilo así, facéndoche acenos, grazas, querendo que os collas ti». Y para Tony, también ahora Paco es especial: «Para ter un papagaio tenche que gustar. Nunca o collas por telo. Se non lle vas dedicar tempo que require, hai que buscar outro tipo de mascota. Non deben estar encerrados: necesitan moito cariño, estar a diario coa xente... Podemos dicir que case máis que calquera outro animal».
EL RECUERDO DE LOLA
«Cando veu Paco -recuerda Tony- traía unha compañeira con el: Lola. Ela morreu o ano pasado. Ela era un ara macao, que se distingue pola plumaxe e ten máis colores. O ararauna é máis común e é amarelo e azul, pero tamén é máis bo e dócil».
Y aquí es donde empieza a contar la historia de Lola, desde que su dueño fue padre: «Empezouse a picar, arrincou a carne ata chegar ao óso, pillou unha infección e morreu dela. O motivo da autopicaxe foron, ao parecer, celos co meu neno. Non asumiu que entrara no círculo outra persoa. Era o meu primeiro fillo. Empezouse a ir quedando e quedando... ata que vin por debaixo das ás que lle saía algo de sangue. Chamei a Antonio, o veterinario que ma vendeu, da clínica El Bosque de Madrid e colaborador do programa Pelo, Pico, Pata de Antena 3. Paseille un vídeo. Díxome que lle dera cristalmina. Isto era un venres. Pero ao luns seguinte xa a levei a Madrid. Era peor do que se pensaba».
La pérdida de Lola, que le coincidió con una operación de su hijo, y ausencia desde hace un año le acercó más a Paco: «Ao morrer ela pensei que el o ía pasar mal (de feito estou esperando por unha parella para Paco), pero pasou todo o contrario. Levouno ben. Agora todas as grazas lle caen a el. Para min é o rei da casa». Tony reconoce su gran cariño hacia los guacamayos. «E que dure moitos anos», dice de Paco.
FOTO: XAIME RAMALLAL