La suerte está en los bares: «Tocounos o gordo e repartimos 220 millóns na parroquia. Tardamos meses en limpar o champán do teito»
YES
Hace ocho años que O Cascudo, de Vilalba, repartió entre sus clientes tal cantidad de dinero que sus dueños lo califican ahora de «animalada»: «Unha señora maior puido pagar co premio a residencia sen ter que vender a súa casa»
19 dic 2025 . Actualizado a las 11:10 h.Si hay un lugar en Galicia que fue tocado por la varita mágica de la suerte un 22 de diciembre ese fue el bar O Cascudo de Vilalba. Esta localidad lucense dio el campanazo en el 2017, y nunca mejor dicho, porque se convirtió en el epicentro del azar al dejar más de 522 millones de euros con el 71198, el gordo de Navidad. De esa cantidad de millones, 220 se repartieron en este pequeño bar de aldea en la parroquia de San Xoán de Alba, en el que corrieron litros de champán y de locura a partes iguales. Ocho años después de este gran momento, sus dueños todavía tienen muy presentes esos recuerdos. «Sempre xogamos un número que termina en 8, aínda que varía cada ano. Pero foron máis de douscentos millóns os que demos. Era o número que escollemos para o bar ese ano. Eu quedei cun décimo, miña irmá con outro e meu pai con outro. Cando me deitei ese día estaba nunha nube. A noticia saltou ás once e media da mañá e non me metín na cama ata ás catro da madrugada», confiesa David Eimil, saboreando aún las mieles de aquella jornada que nunca olvidará.
«Miraba o WhatsApp e aquilo era unha animalada, a cantidade de mensaxes que tiñamos dándonos parabéns. Debín de botar todo o Nadal nunha nube», insiste mientras relata el momento en el que supieron que les había tocado el gordo: «Estaban na casa miña nai e miña irmá Patricia e tiñan posto o sorteo na tele. Ao ver que acababa en 8, dixo miña irmá: ‘‘Pois xa temos o reintegro’’. Pero a miña nai soáballe o número e dixo que lle parecía o da casa. Pero miña irmá replicoulle que non era. Ela estaba tan convencida que foron mirar, e era o gordo». En cuanto tuvieron constancia avisaron a David, aunque él no se lo tomó muy en serio: «Eu estaba traballando co meu pai e chamáronnos chorando que nos tocara. Eu díxenlles que non as cría e ducheime tranquilo e vestinme, ata que me deu por mirar no periódico e era o número. Aí xa me puxen moi nervioso e chamei á que hoxe é a miña muller, pero non me collía o teléfono. Entón chamei a unha amiga, pero ela tampouco o cría. A min empezóuseme a acelerar o corazón. É indescritible a sensación».
Sin existencias
A partir de entonces, la locura y la alegría se adueñaron del local. «Houbo barra libre para todos. Xa era de noite e a xente non marchaba. Acabamos con todas as existencias. Ata que empezamos a cobrar, a xente non marchou. A cervexa acabouse toda, os refrescos... a maioría das bebidas acabáronse. Tivemos que repoñer todo ao día seguinte. Mira a magnitude do que foi que tardamos meses en poder limpar o champán do teito. Porque a partir dese día tivemos moitísimo máis traballo, estivemos tres meses sen parar e non tiñamos tempo de nada». «A xente comezou a vir a destajo. Todo o mundo quería celebrar e había moitas comidas e cenas», cuenta David, que todavía recuerda la intensidad del trabajo de esos meses y que incluso tuvieron que ampliar el comedor para dar salida a toda la demanda.
Porque, claro, no es lo mismo que toquen 522 millones en Madrid, que lo hagan en un municipio de 14.000 habitantes como Vilalba, aunque este joven empresario reconoce que casi todo el mundo siguió con su rutina. Eso sí, la sonrisa no se la quitaba nadie y la tranquilidad de vivir de una manera mucho más holgada, tampoco.
«Estivo todo moi repartido e a xente seguiu igual, o que sí se notou foi en que houbo moitos coches novos. Quizais máis que pisos. E no que tamén se apreciou foi que moitos reformamos as casas», comenta.
Entre las mil y una historias que conoció David sobre cómo le cambió la vida la lotería a sus vecinos, él destaca algunas: «Ao que máis e ao que menos, a verdade é que o premio solucionoulle moitos problemas. Lembro a un amigo que me pediu que lle gardase un décimo porque el estaba fóra esa semana. En Francia. E cando veu, díxenlle que tiña o décimo, que o viñese buscar, porque non o quería no meu peto. Agora ten dous pícaros e sempre lle digo que grazas a min os seus fillos van ter carreira». Pero hay una en particular que destaca por encima del resto. Es el caso de una señora mayor que siempre paraba en el bar cuando iba de camino a Oviedo: «Era unha señora de Vigo e ese mesmo ano, en agosto, pediume que lle gardase o décimo. Ela deixoume o seu número de teléfono porque só pasaba dúas veces ao ano. No mes de novembro chameina para ver se finalmente o quería e díxome que si. E eu gardeillo. Cando a chamei para dicirlle que nos tocara estaba impresionada con que llo gardase. E grazas a ese premio puido pagar a residencia de anciáns sen ter que vender a súa casa. Esa historia impresionoume».
También habrá alguien a quien el premio le haya dado más disgustos que alegrías, pero, como bien dice David, esos no cuentan nada. Y luego están los que vieron pasar la suerte por delante de sus narices y no lo aprovecharon, aunque indirectamente también salieron beneficiados. «Aínda que non te tocase, se tiñas unha empresa de construción, de electricidade ou fontanería, tamén te rebotaba dunha maneira ou doutra, porque cando hai cartos, hai traballo», comenta. Así que todos contentos.
¿Y en qué invirtió David su premio? «Eu daquela merquei un cortacéspede porque era a miña ilusión. E despois tamén merquei un piso para independizarme e reformamos o negocio. Démoslle unha volta. Pero seguimos levando unha vida normal. Agora traballamos máis que antes, pero vives dunha forma moito máis relaxada despois de que te toque un premio así. E algo importante: temos vacacións, que antes nin as cheirábamos», comenta.
Cada vez que llega el 22 de diciembre, David y Patricia se dan cuenta de la dimensión de lo que les pasó: «Foi moitísimos millóns. Porque vemos que nalgúns sitios tocan 10 millóns de euros, e xa parece unha barbaridade. Pero é que aquí tocaron 500 millóns e a media vila. Son moitos cartos. Só na parroquia de Alba, que serán unhas cen casas, caeron 220 millóns. E aí é cando te das conta. Iso si, cando xa pasa o gordo e vemos que non nos toca, levamos o mesmo chasco que antes de que nos tocara a nós», bromea, mientras reconoce que él y su familia siguen jugando a ese número que tantas alegrías les dio. A ellos y a casi todo el pueblo.