«Por moito que adestres nunca sabes que pasará nun ironman»

A MARIÑA

CEDIDA

Los cervenses Ramiro Chaves y Xosé Segurado superaron «un mal día» y acabaron por quinta vez el popular triatlón de larga distancia de As Pontes, Northwest Triman

05 jul 2021 . Actualizado a las 13:45 h.

Exprimir el cuerpo para completar 3,8 kilómetros a nado, 180 en bici y 42,2 a pie en apenas medio día, o menos, no está el alcance de cualquiera. Por eso quienes han convertido el triatlón ironman en un desafío personal llevan con rígida disciplina sus entrenamientos. Los cervenses Ramiro Chaves Mon y Xosé Fernández Segurado son un buen ejemplo de ello. Con cinco participaciones en siete ediciones del Northwest Triman son ya unos clásicos de la popular competición de As Pontes. Y aún así a veces les toca sufrir mucho.

«Por moito que adestres nunca sabes que pasará nun ironman», explican tras cruzar la meta una vez más el pasado fin de semana, pero con peores sensaciones de lo que desearían. En una cita con 600 participantes, Ramiro ocupó el lugar 81 entre unos 200 varones en la división de larga distancia tras 11 horas, 36 minutos y 49 segundos de esfuerzo; Xosé necesitó 12:20:46 y ocupó el lugar 123.

«Foi un día complicado por moitos factores. Non acompañou a climatoloxía, fixo moito aire, choveu, despois sol... Non é excusa, é moi dura de por si e non tiven boas sensacións. Levábamolo moi traballado, pero foi un mal día. Tamén levábamos moito sen competir e só adestrando non acabas de saber como estás. Agora toca desconectar un pouco e pensar no seguinte», cuenta Chaves, que en 2019 había necesitado una hora y media menos para completar el ironman.

Reservón en una natación «menos traballada», los grandes apuros para él comenzaron mediada la ruta ciclista: «Tiña dor de estómago e o corpo non me respondía. Só pensaba en que chegara a carreira a pé, nunca sufrira así nunha proba destas».

Su amigo, vecino en Cervo y camarada en la Peña Lar de Viveiro, Xosé, hace una radiografía similar: «Contaba tardar hora e pouco na natación, e así foi, pero saín da auga e na bici xa notei sensacións raras. Quedaban 180 quilómetros e pensei en desgastar o menos posible para chegar ben á carreira a pé, pero tiven que facer moito tempo case andando coa única fin de chegar á meta».

«Víñamos co traballo ben feito, pero nunca é suficiente. Só queda aprender para a seguinte», zanja Fernández Segurado.