El camionero altruista testigo de la dana: «Moitos están a facer cartos a conta da miseria dos demais»

«Eu camioneiro solidario? Non. Só son xente que axuda a outra xente». Así se pronuncia Juan Rivas, el transportista mindoniense que de forma desinteresada condujo en dos ocasiones su tráiler de cinco ejes cargado desde A Mariña a Valencia para colaborar con los damnificados por la dana. En el primer envío, el 12 de noviembre, cargó 12.000 kilos de alimentos y productos de limpieza. En el segundo, hace unos días, alimentos y juguetes, con el remolque también a rebosar. Entre uno y otro viaje pasó un mes, pero el panorama que se encontró Juan Rivas apenas cambió en ese tiempo: «A única diferenza grande é que se foi quitando a lama. O que queda por facer alí e tremendo. É desolador, porque moita xente perdeuno todo».

«Aquilo quedou arrasado e o peor é que pasou o que ocorre case sempre, como cando a guerra de Ucrania. Ao primeiro todo o mundo correu a axudar, enchéronse os almacéns coas doacións, tanto que quedou cantidade de material sen repartir que moitas oenexés están a distribuír para outros sitios. Pero unha vez pasou o impacto inicial aquilo segue a ser un desastre que xa non esperta interese, xa non é noticia. Está pasando o que pasou en Lorca ou na Palma. Na xente de Valencia hai una consciencia de que aquilo arrefriou e van ser abandonados. Están como resignados a que dentro dun ano van seguir na mesma situación, ou moi parecida. É triste, porque falouse moito de algúns sitios, como Valporta, pero hai moitos pobos pequenos que quedaron arrasados e non se lles deu igual bombo», señala.

Juan Rivas aporta otra impresión fruto de su experiencia personal y de lo que le han contado en sus viajes a Valencia y es que como ocurre en muchas tragedias, sacan a relucir lo mejor y lo peor de la gente: «Moitos se están a facer ricos a conta da solidariedade e da miseria dos demais. Eu aportei o meu traballo e o camión, o que tiña, como fixo moita xente na medida das súas posibilidades. Toda esa xente anónima ten un gran mérito. Por exemplo, houbo unha rapaza dun restaurante de Noceda que mandoume ir por alí e foi comprar xoguetes para mandar aos nenos de Valencia. Houbo moitísimos xestos así. Pero ao mesmo tempo, polo que vin e polo que falei, hai quen se está aproveitando da solidariedade da xente para cobrar por servizos e facer cartos».

Y abundando en este asunto, añade: «A xente alí segue estando moi necesitada e está a chegar menos axuda da que se manda. Moita se perde polo camiño. A nosa non, porque deixámola en puntos concretos, en Albalat dels Sorells, cun destino marcado e xente encargada».

En este punto, Juan Rivas vuelve a destacar la colaboración de tanta gente que contribuyó con sus donaciones en los concellos de Xove, Mondoñedo, Cervo y Ribadeo, así como la asociación Bispo Santo de Foz, Librería Atril de Burela, SD Burela, la empresa en la que él trabaja (Palets Cervelo), Restaurante Villacol de Noceda (Pedrafita do Cebreiro) y Vicente Ballester Ríos, de Chiva.

«Eu falo do que vin e do que me contan. Non sei se gusta ou non, pero é a realidade que vin. Non ten nada que ver coa política. O que hai é que a dina pasou e a xente de alí sabe que o asunto arrefriouse e que van a estar abandonados. Porque alí queda moito, moito por facer ata que as cousas volvan a ser medianamente normais», concluyó.

---

---

---