Catoira acolleu este sábado un homenaxe a Balomero Isorna
29 may 2022 . Actualizado a las 05:00 h.O corpo recto, a mirada ao frente e, detrás deles, o estandarte do Ateneo do Ullán. Faustino Rey aparece na imaxe vestido coa sotana negra. Baldomero foi inmortalizado desta volta sen gravata e cun cigarro na boca. Ámbolos dous levan na cabeza cadansúa coroa vexetal. A imaxe lévanos a Catoira, a mediados do pasado século, cando nesta vila, coma noutras da bisbarra, fervían as ganas de cultura. Faustino Rey era sacerdote, poeta e escritor natural de Isorna. Baldomero Isorna, nacera do outro lado do río, en Catoira. E foi nesta vila, precisamente, onde fundaron en 1959 o Ateneo do Ullán, que tiña a súa sede na cantina da estación de ferrocarril. Alí idearon no ano 1960 a famosa Romaría Viquinga, que celebraría a súa primeira edición o 27 de xullo de 1961. De toda esta historia, que ben merece ser lembrada, falouse onte en Catoira. A Mesa das Verbas, en colaboración co Concello, organizou unha xornada para recordar ao poeta Baldomero Isorna e, aínda que de forma tanxencial, ao seu compañeiro de andanzas, Faustino Rey.
A eses dous homes debémoslle a posta en marcha da Romaría Viquinga, pero o seu traballo no Ateneo do Ullán foi moito máis alá de botar á semente dunha festa recoñecida como de interese turístico Internacional. «O Ateneo do Ullán era unha vizosa experiencia no ermo cultural do franquismo», relatan dende A Mesa das Verbas. Os seus integrantes «deseñaron unha empresa editorial con varias obras en preparación, cousa que non se logrou completamente», seguen contando. E recordan que na nómina de colaboradores con esta entidade figuraron persoeiros como Camilo José Cela, Luís Bouza Brey (Lucho), Manuel Blanco Mariño e Xesús Alonso Montero.
Baldomero Isorna Casal trasladouse a Madrid, onde desenvolveu o seu labor profesional de procurador dos tribunais. Na capital do estado non desatendeu o seu amor pola cultura e o debate. De feito, foi «asiduo contertulio no Ateneo de Madrid e no famoso Café Gijón», chegando a «capitanear o grupo galego de ambas institucións». Nunca perdeu os vínculos coa súa vila natal, onde volvía sempre que tiña uns días de descanso para desfrutar «placidamente das súas xentes, das súas paisaxes e da súa gastronomía».
Baldomero deixou tras del un bo feixe de poemas soltos, ademais de dous libros, Campanas de palo (1959) e Voz en blanco y tres poemas abstractos (1960).
Para honralo, este sábado celebrouse unha ruta polas Torres de Oeste guiada polo profesor de arte Augusto Guedes. Logo, o grupo paseou por Catoira antes de compartir mesa no Canguro. Pola tarde púxoselle voz aos poemas de Baldomero Isorna.