Non as tiña todas comigo, pero parece que o outono está sendo «dos de antes», que dirían os vellos. E así, a folla caída, o campo pardo, o ceo gris, as rúas molladas, a luz escasa e o fume pesado da leña das casas puxéronnos en situación para un tempo de Defuntos como había tempo non lembraba. E o certo é que, aínda que as horas de traballo e a preparación inminente das novas exposicións do proxecto Cidades no tempo téñenme comido o tempo e os pensamentos, gocei onte pola tarde desta celebración.
Expliqueilles aos meus alumnos universitarios de cuarto ano, despois dunha clase na que falamos de big data, modelos computacionais e diagramas de fluxo de aplicacións dixitais, que deixaran esta noite pasada unha presadiña de castañas na mesa porque os seus defuntiños ían vir visitalos.
E despois, á medianoite, prendín a miña conta de X (antes coñecido como Twitter) e graveime contando un conto de defuntos dos de antes, como mos contaron a min.
O que antes faciamos en familia, agora é para miles de persoas, e ben estraño que resulta. Pero gravar unicamente a voz, tentando preservar as palabras co que a min me contaron estas historias antes da existencia do propio X, tróuxome conforto. O mesmo conforto que o frío, a chuvia, o ambiente escuro, a noite anticipada. A sensación dun mundo que por un momento parece seguro e con regras —mesmo metereolóxicas— ben definidas.
No fondo, iso son as celebracións, mesmo as funerarias: certezas que nos traen conforto e seguridade nun mundo ás veces incerto.