Unha persoa de relevante prestixio profesional compra unha casa tradicional e restaurala para vivir nela, afastada da aldea e inmersa nun bosque de árbores autóctonas de varios metros de altura e moitos anos de vida. Nas obras usa a madeira, o cal, tellas vellas e pedra para devolverlle a vida, sabendo dos poderes saudables que ofrecen estes materiais.
Recupera as lacenas das abellas, cobre a pedra interior con cal —para facilitar a absorción do vapor e do ruído—, mantén a lareira no estado primitivo apenas limpando a ferruxe do tempo. Restaura cada porta ou xanela que aínda ten funcionalidade, implementando novas carpintarías con madeira, que axuda a mellorar a saúde. Prescinde de elementos accesorios como os televisores, microondas e outros pouco saudables.
Pero tamén considera que para vivir neste século necesita conexión a internet, e contrata unha liña de fibra que teñen que levar dende a aldea, para o que, pagando pola súa conta, fan soterrada para evitar impactos visuais dos postes. Dentro da finca, os instaladores teiman na necesidade de pór postes para chegar á casa, ao que esta experta se nega, obrigándolles a chamar á dirección da empresa instaladora, que segue escornando co asunto «por protocolos» (malos costumes da empresa).
Ao final de moitas discusións, a nosa amiga consegue explicarlles que as árbores son postes vivos, e que ademais de aforrar colocar outros, evita cortar novas árbores para novos postes. E necesario loitar contra os convencionalismos que nos arrodean, ditados por técnicos que pouco saben de paisaxe e saúde, para vivir mellor.