Cando visito museos con coleccións de arte medieval ou do Antigo Réxime, sempre me divirto vendo como afrontan o «problemón».
Así lle chamo eu a representar o neno Xesús. Aos artistas debíalles entrar un aquel de respecto (ou medo) a pintar ao Fillo, así que en moitos casos os xesuses resultan figuras horrorosas cun intrigante parecido a certo boneco famoso no cine de terror.
Superar con nota o traballo de pintar un neno Xesús separa os grandes da pintura do resto. Decateime en Sevilla, cando logo de ver infinitas virxes co neno, batín coas obras de Murillo e díxenme: isto é outra cousa. Podíase facer, pero non se sabía, non se quería ou non se podía.
Pois non se rían, ao Barbanza pásalle o mesmo nos mapas antigos do reino de Galicia. En xeral, chama moito a atención como os cartógrafos non conceden moita relevancia ás rías: represéntanas como esteiros. E de aí que as penínsulas das Rías Baixas parezan case comarcas do interior.
Todo o máis, conceden ao litoral do país un lixeiro avance cara o oeste do cabo Fisterra, e logo veña para dentro. No Royaume de galice de Nicolas de Fer (1708), a nosa península é coma un tixolo; no pioneiro mapa de Oxea (1634), o benquerido frade pinta en paralelo dúas badías cara o oeste, mirando as dúas para o Océano: a de Corrubedo e a badía da Pobra.
O mapa de Moñino (1784) engorda a gusto a península cara o norte e mete no medio a ollo a serra do Barbanza, que parece o mundo perdido de Conan Doyle. E así todo, ata chegarmos case ao mapa de Domingo Fontán (1834), que si crava a xeografía barbancesa. Velaí outro grande, pensei.