A música sempre axuda a pensar, á vez que esparexe calma e sosego sobre as nosas atribuladas almas
16 mar 2025 . Actualizado a las 11:13 h.Durante a misa do segundo cabodano de don Francisco López Silva, brancas chispas brincaron na nosa cabeza. Escoitamos voces atropeladas, sobre un fondo de cantos de anxos, un fondo sonoro de paisaxes comúns: a música veunos socorrer. A música sempre axuda a pensar, á vez que esparexe calma e sosego sobre as nosas atribuladas almas. Desde unha pequena atalaia ou tribuna, nun lateral do altar maior do templo, no derradeiro domingo do mes de febreiro, le o señor cura un texto do Evanxeo segundo san Lucas. Ao noso entender, versa sobre o amor, o amor ao próximo, aos outros, mais tamén sobre o perdón. Convén lembrar que, neste senso, Xesús non aparece ante nós coma un ser belixerante nin tampouco amosa un carácter vingativo. O fillo de Deus encarnouse home para facer fincapé nas sinxelas leis do amor non só ao seu Pai, senón sobre todo aos humanos, próximos ou afastados: «Recoñecer a un estraño coma nós mesmos». Recoñecer ao outro é un acto de amor, dinos Simone Weil. Amar a un estranxeiro coma a nós mesmos, implica amarnos a nós mesmos coma estranxeiros.
Do escrito que o sacerdote nos leu, con templada e coidamos que deliberada lentitude, remarcando as palabras que consideraba claves, recollemos estas poucas frases: «Amad a vuestros enemigos. Haced bien a los que os odian. Bendecid a los que os maldigan. Rogad por los que os difaman. Tratad a los hombres como queréis que ellos os traten. Sed compasivos. Si solo amáis a los que os aman, ¿qué mérito tenéis? Pues también los pecadores aman a los que les aman... Porque con la medida con que midáis, se os medirá…».
Recordounos o crego que, antes da chegada ao mundo do seu fillo Xesús, Deus acostumaba penalizar aos homes e mulleres, cando cometían actos malvados, empregando unha ampla gama de castigos (pragas, guerras, exilio, morte e destrución…). Fronte a ese negro panorama, o Nazareno anúncialles aos seus díscipulos un cambio de paradigma, un novo escenario no que vai predominar o perdón, a graza, a compaixón, para «redimir» os males ou erros da humanidade (fieis e infieis, crentes e non crentes). É evidente que esta nova situación non concorda coas teses dos fillos de Sión, pois mentres agardan pola chegada do seu mesías, só respectan a Lei do Talión. É dicir: cren nun Deus vingativo e que eles son o pobo elixido dese deus colérico, vingativo, punitivo: se me fas unha teño dereito a vingarme devolvéndocha multiplicada por dez ou cen. Para eles non existe nin o perdón nin a compaixón. Derraman sen piedade o sangue dos palestinos sobre a seca area dese deserto que era a Franxa de Gaza. Talvez esqueceron que os nazis representaban a raza xermana coma un único organismo e aos xudeus coma obxectos estraños. Bacterias para seren eliminadas, como agora consideran os sionistas israelís aos palestinos, que tamén son humillados antes de ser asasinados.
Sentados nun banco, baixo o silencio que esixe o ritual da misa católica, un carrusel de preguntas invadiron a nosa cabeza: cantos dos que aquí estamos, neste espazo sagrado, cremos nas palabras que saen da escrita de san Lucas a través da voz do cura? Cantos cremos nun dos eixos fundamentais do catolicismo, o mirar polos demais, polos nosos veciños, ou concidadáns? Nese fundamento que pregoa a paz e a fraternidade entre os seres humanos de boa vontade?
Ao fío ou luz desta lectura xurdiron dúas reflexións ou interpretacións sobre dous mandamentos bíblicos. A primeira di así: «Non é certo que teñas que amar ao próximo coma a ti mesmo, senón todo o contrario: amarás ao próximo antes que a ti mesmo». Que pensamos nós, francamente, deste novo anuncio? A segunda, cando Lucas nos di que se nos zorregan poñamos a outra meixela, que podemos pensar? Non que lle poñamos unha alfombra para que nos zosquen aínda máis, senón un mandado máis difícil de acatar: non sexas nunca coma o que é o teu agresor. Nunca. Pois, non esquezas que a súa maldade non garante a túa bondade, nin a túa piedade.