Fóra, nos campos silenciosos, escoitábanse laios de animais feridos
25 may 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Nos lirios do sono, miras cara a un brañal de espadañas. Aluman na escuridade. Suave fulgor de perlas. Chispas escritas no noso idioma. Un monllo de luz. Intres trementes que a memoria rescata da bruma do tempo, tamén das areas movedizas do esquecemento. Retornan na fría mañá de maio, cando aínda sobre a herba, nas zonas máis sombrías, brilla o relento da noite, a xeada que queima os labores agromados das viñas. Orballo. Fervor relixioso da luz matutina. Coma se fosen de alabastro, brancas nubes chapuzan o ceo azul pálido.
Fóra, nos campos silenciosos, escoitábanse laios de animais feridos, rebentados pola fame e a sede. Aflición longa, fonda. A infamia, chama por máis infamia: miles e miles de nenos e nenas só precisan un vaso de leite ao día para salvar a vida, mais o Estado, o Goberno e o Exército de Israel néganllo. Ai! Implacable miseria espiritual de Occidente. Destes afliximentos, destes instantes de baleiro, destes ataques de rabia e impotencia, dun corazón traspasado por unha espada de aceiro ruín, xorde, talvez, esta necesidade de escribir algunha cousa sobre os xudeus.
Visionas unha película que, entre outros moitos temas, fala do mundo no que viven en Estados Unidos: Los elegidos (se uns son os elixidos, outros son os excluídos). The Chosen (J. Kagan, 1981), unha cinta xa vella, pero de moita actualidade, sobre todo se temos en consideración o xenocidio de libro que está poñendo en práctica, á luz dos focos, o Goberno de B. Netanyahu e o seu exército, coa fiel colaboración de USA, outra nación de «elixidos», contando coa máis que estimable complicidade dos serventes executivos dos estados da UE, e co silencio ferinte dos países árabes, irmáns das pobres e famentas xentes de Gaza, que habitan na intemperie.
No filme de J. Kagan aparecen dous bandos, dúas formas de entender o xudaísmo. Os ortodoxos, contrarios á idea de instalar un Estado xudeu en Palestina, seguen a crer que será o Mesías, cando veña, o que os conducirá á Terra Prometida en Palestina. Os xudeus civís, en cambio, defenden a creación inmediata dun Estado Israelita (sionista) en Cisxordania. Mais, coma xa se dixo, a cinta trata outras cuestións tan importantes coma o amor, a amizade («Non é fácil ser amigo», di o rabino ortodoxo), o papel dos pais e fillos, a soidade, entre algúns máis.
Ama. Sae da túa noite. O amor non é a tiranía dunha posesión, da posesión do outro, senón o encontro de dúas soidades que se dan un abrazo. Abrazan unha soidade común de todos os seres humanos. Cousas coma estas dinse entre os distintos protagonistas da película, na que, para nós, retumba esta frase: «Silencio. No silencio escóitase a dor do mundo». E nós engadímoslle: «Mais non é fácil ter unha boa relación co silencio».
Todo isto dicímolo a conto dos cadáveres (miles) que aínda non se rescataron de entre os cascallos aos que quedaron reducidos os edificios das cidades e que hogano cobren a superficie do deserto gazatí. E nós lembramos: só se pode vencer o deserto tendo outro dentro de nós, un deserto poboado con todo o noso pasado: defectos, afectos, fobias e filias... Sabedes que Gaza arde baixo as bombas. Europa non só cala, senón que fai que non ve. España mesmo merca e vende armas ao Estado dos «elixidos» (os anxos do mal). A Igrexa, que fai?
O pasado día 8 celebrouse o 80 º aniversario da derrota do nazismo. Por entón, percorreu o mundo enteiro un berro unánime, pero arestora sen alento: «Nunca máis, nunca máis!» Nunca queee? Diante deste vergonzoso e escandaloso panorama, para esquecelo, saíches ao campo, nas aforas da vila. Recende a rosas silvestres. Sentaches nunha pedra á beira do río na agra de Madernán. E recordaches unha cita do libro El monte, do zaragozano Mariano Giménez: «No valen ya guaridas ni senderos. /Desatadas cimas sin piedad. /Lejos de toda causa. Solo».