Hai anos, a nosa mestra de galego levounos ao cine, a ver A Praia dos Afogados. Nos seus ollos, estes non de auga, levaba a ilusión de comentar a cada paso as escenas da novela homónima. Estou segura de que, ao coñecer a fatídica morte de Domingo Villar, quedou sumida na mesma tristura que padecemos todos. Por desgraza, nas escolas aínda continúan poñéndose moitas lecturas comerciais. Non obstante, os libros deste autor fuxían do tópico, gustábannos a todos, dende aqueles que xa gozábamos deles ata os que non tiñan o hábito de ler. Foise un autor nobre, desa xente que non fai ruído, nin ten redes sociais nin aparenta ser quen non é.
Que orfo queda Leo Caldas, cantas veces camiñamos as rúas de Vigo e cantas veces imaxinamos o viño que bebía no noso propio padal. A vida é un carrusel que tanto nos impulsa ata case tocar o ceo como nos arrebata dun golpe tan fondo. Gustaríame que a morte de Domingo Villar, ao ter unha transcendencia pública máis que meritoria, servise para concienciar sobre o derrame cerebral. Unha enfermidade silenciosa, repentina e que causa danos irreversibles ata nas persoas que se logran recuperar. A prevención e a maneira de actuar ante unha persoa que ten un ictus ou unha hemorraxia cerebral, achegarnos á rehabilitación, vivir o que é aprender a falar de novo, andar e sentir. Escoitase lonxe de nós todo iso. Ás veces, somos seres incapacitados dado que, ata que unha realidade non nos toca de preto, pensamos que non existe. Domingo Villar foise cunha homenaxe multitudinaria de todos os eidos da cultura. El, que tan pouco estaba presente nas redes e no escaparate, converteuse no protagonista da súa propia lenda como un dos mellores escritores galegos de novela negra.