Durante moitos anos, por Reis sempre había cheas. A vida son ciclos, a estas alturas un xa se vai afacendo a eles, e por iso chaman tanto a atención os cambios. A semana pasada vin os nabos floreados de amarelo pola parte alta de Castrillón, en Lema. Xa pasadas as nabizas e os grelos: insólito. Tamén hai quince días vin os bilitroques, esa flor primaveral e morada que tanto gusto dá estalar e que ten máis de trinta nomes, na beira do cemiterio de Dumbría, en Estimán. Primeira vez na miña vida por decembro. Son esas pequenas cousas, dúas de tantas (as flores xa saíndo na horta, algunhas rosas abertas...) que creo que só aprezamos os vellos, os que medramos no medio de todo iso e aínda nos rexemos un pouco polo tempo, polos tempos e polos santos do calendario, ademais de sentir o aire e de mirar á lúa para as colleitas, xa sexa plantar ou recoller. O que sempre foi intrascendente, rutinario, hoxe coméntalo nas redes e algúns novos quedan impactados.
As cheas polo menos viñeron no seu tempo, e esta mesma semana cubriron os herbais eses mares de auga doce que tanto nos fascinaban de pequenos: a vista, o runrún da auga. O día 6, o dos regalos que non había, como todos faciamos barcos de papel, botabámolos na beira do camiño coa esperanza de que navegasen moitas millas. Eu creo que algún aínda está tratando de chegar á Ponte do Porto, porque os regos e ríos (dous) que teño ao lado da casa son parte da semente do Grande, xa por Baio e por aí. Eran outros Reis, outros anos, outro todo. Nunca se volverá a saber o que é xogar así, como non sexa poñerlle un chip e facer o seguimento por satélite, ou sacarlle fotos dende un dron.