Adrián Makaay: «Había xente que non imaxinara nunca vela nun campo de fútbol»
FISTERRA
INCLÚE ÁLBUM. O capitán do Fisterra analiza á final, a celebración e o gran ambiente vivido
05 jul 2022 . Actualizado a las 05:00 h.Sen voz e cunha lesión importante que lle obrigou a infiltrarse antes de cada un dos últimos catro partidos. Pero nada lle importa xa. O obxectivo que marcou ao comezo do torneo, volveuno cumprir. Con sete goles e facendo realidade, outra vez, a profecía de que se marca na final, non se lle escapa o título, como nas dúas veces que fora campión. Adrián López (Fisterra, 1988) é o capitán, e como tal guiou a Copa da Costa ata á fin do mundo nunha das maiores mareas verdes que se recordan.
—A celebración pareceu estar á altura do logrado.
—Non o dubides! Dende o momento en que pitou o árbitro foi unha pasada. A festa alí, logo viñemos en comitiva nos coches, pitando e con todas as bandeiras, e ao chegar xa fomos para o porto, onde estaban os Rapacollóns con toda a batucada. Fomos cear todos xuntos e a partir de aí xa é mellor non desvelar moito máis... (ri). Ademais xuntouse todo o pobo e houbo moita xente que colleu o luns libre. Eu alucinaba, porque todo o mundo xa o tiña collido, se chegamos a perder...
—Vivira algunha vez un ambiente así?
—Sabiamos que ía a haber moita, moitísima xente, pero aínda así flipamos. Mira que xa sabemos do que son capaces os Rapacollóns, que alí estaban unha hora e pico antes xa tocando e enchendo de verde o campo, pero é que o do domingo foi diferente. Había xente que nunca imaxinei ver nun campo de fútbol. E alí estaban. Aquí vívese moito, e poder dar estas alegrías é tremendo. Ademais con toda a repercusión que ten a final, que cheguen esas imaxes a tanta xente é un orgullo.
—Ademais volveu ser protagonista, como goleador e capitán.
—Para iso estou. Hai outros que se encargan doutras cousas e eu intento ser decisivo cando me chega, metendo os goles. E como capitán, o mesmo. Eu, Cea, Julián ou os Aaróns xa vimos de volta nesto do fútbol e intentamos axudar no máximo aos rapaces, que onte estaban un pouco nerviosos.
—Para os nenos é algo así como unha estrela.
—É que onte había moitos, e iso tamén é moi fermoso. Hai algúns que me coñecen dentro do campo por Makaay e despois cando ven a Adrián pola rúa pensan que é outra persoa. Ao final son a cara máis visible, pero todos os que están teñen tanta ou máis culpa que min de todo isto.
—Pensaba que ía custar tanto?
—Home claro! É unha final e aquí igualase todo. Sabiamos que tiñan dúas baixas moi importantes, pero é que son moi bo equipo e amosarono. E ademais cando xogas cos teus amigos e na casa nótase que dás máis de ti, e a moitos deles pásalle iso. Mira Raúl. Eu xoguei con el, e onte era un xogador totalmente diferente. Ademais teñen moitos que xogan moi ben á pelota e, como nós fisicamente non estábamos para ir apretar, pois houbo momentos que incluso nos bailaron. Pero no cómputo global e por ocasións, creo que somos xustos gañadores, aínda que estivo moi igualada.
—A quén destacaría?
—A todos, pero sobre todo a Julián. Pero o domingo e en cada un dos partidos que xogamos. É moi superior a todos. Eu sempre lle digo que é demasiado xeneroso, porque se eu tivese o seu talento non pasaría tanto a pelota nin de broma. Cada vez que a ten, sabes que veña quen lle veña, el vai seguir levándoa e iso é impresionante. E despois claro, a toda a afección porque é un luxo xogar para eles.