En primeira persoa, por Emma Abella: Unha vida con paixón

Son unha muller froito das circunstancias. Os meus pais coñecéronse por causa da guerra do 36: el, natural de Ancares, sufriu a represión franquista e a prisión ata finalmente aterrar en Malpica, onde tiña familia, e acabou coñecendo a miña nai, que xa era barbeira en Corme. E tamén en Corme nacín, porque a parteira e mais miña avoa Mamalela alí residían, que aínda non era moda ir ao hospital dar a luz. Crieime

na Trabe polo traballo de meus pais, aprendendo o alfabeto e as contas no encerado e na mesa da barbería da miña nai, caso excepcional naqueles tempos de mulleres reprimidas, e xogando coas mesmas amigas que conservo a día de hoxe. A estas débolles moito do que son e unha amizade fondísima que me serve de apoio na vida (grazas, mozas). Tamén alí medrou a unión cos meus irmáns, nomeadamente coa miña irmá, que para iso eramos as dúas nenas da casa.

Logo veu a escola, primeiro na unitaria da Trabe e logo no colexio, onde algúns mestres e mestras asentaron a miña vocación (grazas infinitas, Fina Rey), o instituto, a universidade na Coruña, onde coñecín a Paco Souto, e mais en Santiago. Nesa época encetei a actividade social e política, o compromiso real co meu entorno nese fervedoiro de actividades, cultura e batalla política dos 80. Finalmente chegaron as oposicións e o mellor traballo do mundo se tes vocación: a docencia, o primeiro ano en Santiago e logo o destino en Muros, de onde gardo gratísimas lembranzas daquel miradoiro que era a miña terraza en Miraflores.

A enfermidade da miña nai regresoume á Trabe e tiven que abandonar con moita tristura Muros, e o traballo do meu home no Cornecho acabou levándonos uns anos máis adiante para Malpica, onde pouquísimo despois chegaron os meus fillos. Criáronse malpicáns ata a raíz malia teren nacido fóra, un deles a maís de 16 horas de avión, que se di moi a correr. E é que a xente de Malpica nace onde lle peta, coma o do chiste aquel.

Muller eterna

A medicina rescatoume, unha e outra vez, dunha morte segura; xa me abriran e coseran o corazón no 76 (deporte de alto risco), e isto imprime carácter: ou te afundes ou te volves forte para compensar tanta febleza física. Xa dicía o meu compañeiriño no camiño da vida que filla de chatarreiro, muller de segunda, pero que muller enferma, muller eterna. Polo visto acertou.

De herdanza roxa por parte de pai e nai, o feminismo marcou un antes e un despois na miña vida, esa idea tola de que homes e mulleres deben ter os mesmos dereitos e deberes.

Asumo como lema o verso de Paco Souto «a vida sen paixón é puro trámite», e téñoo como guía do camiño. Non deixar o mundo, a vila, o entorno, un pouquichiño mellor farianos a todos aínda menos cousa, insignificantes e sen sentido. Proba diso son as numerosas asociacións de xente desinteresada da miña vila, incluída a asociación cultural Caldeirón á que pertenzo.

Adopción

O mundo da adopción (nacional e internacional por pasaxe verde) e aínda máis o do acollemento, toda a xentiña que nestes procesos coñecín, demostroume, por se non houbese proba abonda, que o nacemento é unha circunstancia que marca todo o demais, que nacer no lado queimado da tortilla delimita terriblemente as nosas posibilidades, que a xustiza social é o maior dos nosos retos.

Xubilada (que non retirada) por motivos médicos, o ensino foi durante 35 anos o motor da miña vida, o que máis me fixo rir, o que me aportou a estabilidade, enerxía, e unha continua aprendizaxe. Nunca terei palabras abondas para agradecer ao alumnado e as súas familias todo o ben que me fixeron, mesmo no peor momento, cando quedei orfa do meu compañeiriño. Velos medrar e voar, coma cos fillos, é a mellor das experiencias.

Precisamente o alumnado asentou a idea que tiña eu de sempre respecto ao que resulta realmente relevante nos seres humanos; nin a beleza, nin os cartos nin a memoria nin outras cualidades herdadas por xenética ou familia me impresionan, só a capacidade para tomar decisións propias para ser mellor persoa e modificar o entorno para ben me admira.

Política

Tamén son un animal político, antes na luz como concelleira en Malpica e Ponteceso e agora máis afastada: non tomar partido con respecto ao que sucede no mundo e criticar sen aportar vén sendo a pobreza moral absoluta, sobre todo nestes tempos de bulos e mentiras, de Trumps e «fakes». Fun a primeira muller concelleira no pleno de Ponteceso, no ano 2003. Case 30 anos despois de rematada a ditadura, nada menos. A clase política non é nin mellor nin peor que calquera outro sector: é un espello da sociedade, así que óllate ben antes de sinalar co dedo. E coma en calquera outro contexto, nin todas nin todos son iguais.

---

---

---