Dafne tamén ten medo

Dafne volvera a casa camiñando. Ría un pouco para si. Ao fin e ao cabo, gustáballe saber que aquel langrán, o Xurxo, toleaba por ela. Era tan evidente. E con todo, non lle gustaban un pelo as súas cafurnas. Xurxo era divertido ás veces, cando antes, por exemplo, nas presentacións de libros levantaba a man e íase polos cerros de Úbeda, iso era divertido, o seu xeito de recitar poemas que falaban do universo e dos drons e dos routers e do aroma das camelias, como sabía de todo e de nada: iso era divertido. Non o de agora.

Coñecíanse de sempre. El coqueteaba con ela e con moitas outras. Tiveron case unha historia que timidamente quedou en nada. El era un bebé aos ollos dela. Pero fixéronse amigos. E con todo? os últimos meses foran cada vez máis raros. Xurxo dera en imaxinar cousas, en advertila.

-Estás a xogar con fogo -dicíalle-. O que eu che aturo non cho aturará ninguén.

Ela quedaba a cadros. Como se fose da súa propiedade.

-Non somos mozos -dicíalle as veces que o atopou facendo garda á saída do bar-. Non te confundas.

E el respondía, cun toniño que soaba sinistro:

-Somos moito máis que mozos. Ti verás -e calaba.

Algunhas noites, atopábano diante da súa casa, coa testa baixa coma un ladrón. Seguíaa a través das rúas chovidas, coas mans nos petos.

Entón, cando ela o confrontou, Xurxo só atinou a dicir:

-Non é ren, ho. Deberías darme as grazas.

Daba a volta e marchaba. E ela ficaba soa, diante da Praza Roxa, mentres un malestar pesante subíalle polas costas e o pescozo, como un arrepío.

Outra vez, Xurxo díxolle.

-Queres quedar onda min?

-Pero que dis?

-Non vaias para a casa esa.

-Que pasa coa miña casa?

E Xurxo calaba.

Pensou en chamar á policía. Aquilo non era normal. O rapaz estaba a tolear. Ela, ás veces, sentaba alí nun banco despois de mandalo para casa, e o paso dos estudantes en dirección aos bares de moda xa non lle parecía alegre, senón tristísimo e premonitorio dunha catástrofe inevitábel.

Sacou o telefono e chamou á súa mellor amiga que xa non lle respondía case nunca. Tiña mozo, e seica os mozos son moi absorbentes. Na súa última conversa, Icía díxolle:

-Temos que quedar, claro.

-Chámote mañá.

-Comprei unha saia ideal, xa verás.

-Chámote mañá, descoida.

Pero nunca chamaba de volta. Iso mesmo ocorreulle unha, dúas veces. Ata que Dafne deixou de insistir. Ás veces hai que saber deixar a mesa a tempo, hai que aceptar que pasou a nosa quenda. E así foi. De súpeto estaba soa naquela cidade que xa non era o lugar onde fora tan feliz.

Dafne regresaba a casa así, andando, tódolos días, excepto os domingos e os festivos, que libraba. Mentres camiñaba, trataba de escorrentar os pensamentos fúnebres. Aínda estaba decidindo o que ía facer da súa vida. Aquel non era máis que un longo período de transición. E as cousas, as cousas daríanse solucionado por si soas. Todo termina por solucionarse, se un agarda o necesario. Só fai falla ser paciente.

Sentíase vella coma o mundo. Tiña a impresión de ter mil anos.

Antes, aquel paseo adoitaba ser un trámite gozoso, agora Dafne apresurábase soa polas rúas escuras e desertas. Temía que alguén a recoñecera e a chamara. Non tiña gañas ningunhas de troula.

Ao chegar ao portal non podía non ollar para arriba, tiña sempre a sensación de que alguén movera as cortinas das ventás no seu piso.

Logo subía no ascensor e evitaba mirarse no espello para non ver nel a súa propia mirada de alimaria perseguida. E cando abría a porta do piso enmoquetado, tiña a impresión de que as paredes tamén tiñan ollos.

Resumo

Xurxo volve ao seu cuarto de pensión, entra en Hangouts e chatea cun amigo sobre o que vén de ocorrer. A rapaza díxolle que ía marchar e non revelou nada do que el esperaba descubrir. Logo, navega pola web profunda, por todos eses lugares escuros e malignos que lle parecen conter o significado do mundo. Non pode durmir. Pensa en Dafne e ve o seu rostro penetrando na súa casa de República Arxentina, onde tantos viran xa rostros de vella morta nas ventás. Sente unha impresión de fatalidade insoportable.

---

---

---