Vixésimo quinto capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
25 ago 2017 . Actualizado a las 05:00 h.Despois do afundimento do mercante e a acollida in extremis dos refuxiados en Panxón, o inglés relaxou o ritmo das saídas, polo que miña nai e mais eu pasamos un inverno relativamente tranquilo.
Os meses foron pasando, e a miña pericia coma piloto aumentou. Non era estraño que os barcos saíran cun só tripulante, pero que o máis rápido deles estivese patroneado por un rapaz tan novo era algo excepcional. Tanto foi así que a mediados da primavera recibín a esperada visita das autoridades. Chegaron, coma de costume, un domingo á noitiña. Chamaron á porta vermella cunha luva de coiro negro, seguindo o procedemento habitual. Os suaves golpes na madeira soaron a aldrabadas de bronce nun cristal enfermo. Nada máis producirse o son, puiden ver á miña nai retorcer o lombo, coma se unha treboada lle percorrera o espiñazo.
Abrimos a porta ben amodo. Catro homes uniformados entraron sen pedir permiso. Tres deles ían de verde, con gorra de rango militar. O cuarto vestía de negro, con gabardina de coiro e unhas estrañas insignias que naquel momento non fun quen de identificar.
A miña nai pechou a porta, non sen antes comprobar que alí fóra non había camioneta ningunha, só un coche negro con matrícula da Coruña. O seu fillo non morrería ese día.
Os militares mostráronse amables pero autoritarios. Solicitaban a axuda do Formigillo para unha grande operación humanitaria que se estaba a levar a cabo na bocana da ría. Recordáronnos que todas as embarcacións da comarca participaran dunha ou outra maneira, e que agora o coronel en persoa desenvolvía unha rolda de agradecementos e ampliación do número de benfeitores da nobre causa.
Non nos puidemos negar, e ao mediodía do mércores seguinte, despois de descargar unha presada de peixe do océano descoñecido, metín no Formigillo un camión completo de bidóns de aceite e víveres da máis diversa condición. O condutor entregoume un papel onde se indicaba a posición do destino e, acariñando o seu pesado mostacho, díxome en voz baixa co seu acento galego de interior: «Este vai para o Bernardo».
Atopei ao Bessel onde me dixeron as cartas, fondeado fronte ás Cíes, como a unha milla da praia de Rodas. Era un barco mediano, duns oitenta ou noventa metros de eslora, con dous mastros de carga e unha cheminea grande e gorda no centro. A pesar de ser un mercante, estaba pintado a modo militar, con eses debuxos abstractos e irregulares que ninguén entendía, pero que a min me recordaban aos reflexos da lúa no mar das noites da praia de Canido.
Abarloeime a el con coidado, coma querendo evitar que o Formigillo se impregnase das cores de guerra do seu costado. Dous tripulantes mal encarados berraron nun español rudimentario e lanzáronme unha mangueira grosa, empapada en aceite. Non ían cargar os bidóns, bombearían o fluído, envase por envase, cara as súas cubas. Iamos tardar unhas cantas horas. Un alemán saltou ao barco cun fusil e un macuto no lombo. Era moi alto e delgado, de aparencia feble pero flexible coma o bambú. Deixou a bolsa no tambuche e sen soltar o fusil foi movendo a mangueira de bidón en bidón.
Os seus compañeiros aproveitaron o tempo para descargar os víveres coas grúas. Pasaban das catro cando finalizamos o transbordo. O alemán da mangueira devolveuna ao seu barco e, dun pincho de circo, retornou á súa borda. Eu berrei e sinaleille o macuto esquecido. El apuntoume co fusil e fíxome un aceno para que calase.
Ben chegado a casa abrín o saco a escondidas. Nel había unha máquina de escribir e unha carta para a Compañía do Cable Inglés.
Resumo
Tras meses de reunións, o vello mariñeiro pregúntalle a Maruxía, a escritora novel que lle redacta as súas memorias, sobre o seu fillo. Esa é a primeira vez que pronuncia o seu nome. Ela síntese incómoda pero accede a compartir datos da súa vida persoal que de seguro o vello xa coñece polos servizos da embaixada. O ancián conmínaa a non deixar ao seu fillo na busca de si mesma, e confesa que el tería preferido morrer co seu pai a pasar unha vida preguntándose polo seu paradoiro.