Talvez mañá descanses
CULTURA
María:
os ósos dos nosos pais moran na viciñanza, rotan cara ao silencio do non-tempo.
De regresaren,
habíanse querer sumar a esta danza de mortos? De mans dadas o adolescente desventrado e o que garda
para a flora lourida dos fundos abisais colonizando a adega
o expediente escolar
nun peto.
Médranlle corais nos ollos,
que son (humanamente) dous, enviso na pericia da nai
o esquerdo
(a tanza,
a saqueta de plástico
sobre unha folla de xornal pregada
e embaixo un sirgo rosa pespuntado e dentro,
entre a páxina tres
e a catro, tapando as mencións de honra,
a sura do Alcorán).
A seguir os xiros dos cardumes
o seu ollo direito,
en tanto as unllas recean desprendérense
das dedas, co seu nácar gasto.
Os nosos días
son ese insecto engolido pola boca do funil, María,
o canal ínfimo dunha gorxa enferma, a luz de maio xirando en desconcerto nun final de inverno.
Sábeno,
os nosos pais.
Talvez mañá o teu desza xunto a ti, que dormes,
(os pais mortos viaxan do non-tempo ao noso,
vennos madurecer sen eles,
fitan con melancolía como nos facemos vellas) e che deixe nas pálpebras
un po de avelaíña.
Talvez mañá descanses.
(Para María Cousillas)
ILUSTRACIÓN: DENIS GALOCHA
Ilustrador galego recoñecido dentro do mundo artístico que participou nunha investigación recoñecida cun premio Pullitzer.