O premio Laxeiro reivindica a Bea Rey como figura oculta da renovación pictórica galega

Por vez primeira, o premio Laxeiro foi adxudicado a unha artista falecida, a coruñesa Beatriz Rey Gómez-Guitián (1939-2024). A excepcionalidade da elección foi xustificada polos membros do padroado da Fundación Laxeiro pola «relevancia da súa obra, a súa implicación na renovación da arte galega e tamén polo seu compromiso social». A traxectoria de Bea Rey comezou nos anos sesenta, actuando como ponte entre os grandes artistas das vangardas galegas e as novas xeracións que enfrontaron o remate do século XX. Naquel intre, a pintora foi unha das dúas mulleres presentes en Estampa Popular Galega, colectivo artístico liderado por Reimundo Patiño e que se caracterizou polo seu compromiso político contra a ditadura e a procura da democratización da arte.

Rey formouse en Madrid, na Real Academia de Bellas Artes de San Fernando, nun momento no que era pouco común que unha muller puidese acceder á esa instancia académica. A partir deste feito, como asegurou  este venres o crítico e historiador da arte Xosé Antón Castro —no acto de entrega oficial do premio Laxeiro, a título póstumo—, a pintora foi sempre un pouco por diante dos movementos da arte que foron sucedéndose en Galicia. «A renovación perpetua era a súa máxima», profundou o experto. Castro, que fixo un percorrido pola traxectoria da creadora, afirmou que este galardón significa un necesario rescate da figura de Bea Rey, que aínda «non está suficientemente recoñecida».

Invisibilidade

As últimas exposicións da artista coruñesa tiveron lugar a finais dos anos noventa; despois, trasladou a súa residencia a Sobrado dos Monxes, onde abriron un museo dedicado a acoller a súa produción. Algúns dos asistentes ao encontro na sede da Fundación Laxeiro destacaron a invisibilidade que sufriu no seu labor artístico Bea Rey ao longo de toda a súa vida. Esta ocultación continuou incluso tras a súa morte, de tal xeito que non eran poucos os presentes onte no acto solemne da entrega que descoñecían o seu falecemento hai catro meses.

A irmá da premiada, Isabel Rey, que non puido acudir, remitiu unha carta na que eloxiou a figura da pintora e subliñou os principios vitais de Bea: familia, pintura e o dereito dos galegos a levar unha vida libre.

O encontro, celebrado en Vigo, na Fundación Laxeiro, foi iniciado por Carlos García-Suárez, secretario xeral da institución e quen leu o fragmento da acta correspondente á reunión do padroado na que se acordou, por aclamación, outorgar o premio Laxeiro á pintora coruñesa.

Pechou o acto o presidente da fundación, o alcalde Abel Caballero, quen falou de Laxeiro e Bea Rey en clave de admiración e agradecemento polas súas respectivas obras, «dignas de estar nos mellores museos do mundo, unha mostra da universalidade da arte galega».

O premio Laxeiro foi instaurado no ano 2004 polo padroado da fundación que vela polo legado do artista de Lalín. A partir daquela decisión entrégase todos os anos nun día próximo ao aniversario do nacemento do artista dezán, que se celebra o 23 de febreiro. Dende Francisco Fernández del Riego, o primeiro galardoado, esta distinción sinalou algúns dos grandes nomes da cultura galega, como Isaac Díaz Pardo, Carlos Oroza, Xosé Neira Vilas, Xosé Luís Méndez Ferrín ou Xesús Alonso Montero.

---

---

---