Fronte á sobredose de aparencia, tontería e postureo que enchoupa a sociedade contemporánea, eu creo que algo tan sinxelo como pasear polo bosque resulta un refrescante bálsamo para a alma. Os xaponeses, que basculan entre a hipertecnoloxía e o máis fero sentimento da natureza, chaman shinrinioku a estes «baños de bosque», moi recomendables, por certo, pois onde falte un amigo para lle dar unha aperta sempre nos quedará o toro dun bo freixo. Eu, que teño a fortuna de habitar o bucólico val da Amaía, dispoño de vastas extensións de bosque onde silenciar o ritmo frenético desta vida de tolos e quedar parvo co rechouchío dun merlo e a cristalina melodía dun regato. Nun recente paseo, observei que, malia o cambio climático ter o mundo un pouco tarumba, as humildes, as delicadas, as fermosísimas prímulas teiman cada ano en anunciar que a nosa amante Nai pide xa rebentar de cor, de luz, de vida. Vesná svyaschénnaya é o nome dun ballet traducido ao francés como Le sacre du printemps e, de rebote, ao español como A consagración da primavera, cando, en realidade, o título que Stravinsky deu á súa sublime peza foi literalmente Primavera sagrada, unha estación que non precisa de rito ningún pois, de seu, nace sagrada, deusa telúrica, como Venus saíndo da vieira.
Unha lenda urbana promulga que un ano humano corresponde a sete anos caninos. Outra atribúe a cada estación unha época da vida, xa vostede sabe: a primavera, a infancia; o verán, a mocidade; o outono, a madurez e o inverno, a senectude. Ambas as dúas son, probablemente, tan falsas como suxestivas. Con todo, a idea de que o meu Chusko teña 63 anos (os mesmos ca min) resúltame tan absurda como que a miña existencia estea deambulando entre as frías brétemas de decembro, sobre todo cando, a poucos días de san Xosé (Día do Pai, a ver se alguén se lembra…), o calendario sinalará o equinoccio de primavera e o renacer das follas e das flores. Se a primavera foi quen de inspirar o Concerto grosso en mi, opus 8, de don Antonio Vivaldi, ou o allegro inicial da Pastoral de Ludwig van (non podo escoitalos sen que, de pura emoción, me salten as bágoas), non ha ter problema en facernos felices de novo a vostede e a min. Malo será.