El vigués Adrián Rubio, que entrenaba al Mondariz, fue clave en la salvación del Lugo
27 jul 2020 . Actualizado a las 11:24 h.Adrián Rubio (Vigo, 1980) dirigió su último partido antes del estado de alarma en Preferente con el Mondariz y cuando el fútbol volvió lo hizo como segundo técnico del Lugo en la competición profesional en el Anxo Carro convirtiéndose en pieza fundamental al lado de Juanfran para la salvación del conjunto lucense.
«Foi unha experiencia incrible, no momento que chegamos, como se deron as cousas e ao final saíu todo rodado, foi unha experiencia para lembrar sempre e un salto importante na miña carreira de adestrador», comenta el técnico vigués, que en ningún momento se sintió un segundo típico. «Non tiña un área específica. Teño a sorte que Juanfran é un adestrador atípico e a verdade é que tocaba todo con el, practicamente a miña función era moi similar á del, decisións consensuadas, non fun un segundo adestrador ao uso senón un apoio para Juanfran», precisa.
Dada la situación, el entrenador vigués no tuvo tiempo material para sentir el vértigo del cambio. «Non tiven tempo nin a pensar se me podía adaptar ou algo, foi chegar e poñerse a traballar e o non ter tempo para pensar fixo todo moito máis fluído, ter un partido cada tres días non che daba opción a dubidar senón a traballar, traballar e traballar». Tanto, que la media de sueño por noche durante 20 días no pasó de cuatro horas y media. «Había moito partido que mirar, moito que analizar, viaxes, probas de covid, ao final estabas todo o día enredado e había que quitar horas de onde fose».
La principal diferencia que se encontró Adrián entre dirigir en la quinta categoría del fútbol español y la segunda estriba en el apartado tecnológico: «Hai moitas máis ferramentas, é todo moito máis profesional, pero ten unha similitude moi grande, que ao final hai 25 persoas dentro dun vestiario que necesitan confiar e crer no que o corpo técnico propón».
Capacitación
Para el técnico vigués, ir a un equipo del fútbol profesional era un examen para medir su capacitación y, visto el resultado, lo aprobó con nota. «Eu levo moito tempo preparándome, formándome, moito tempo traballando e sempre pensaba que cando tivese esta oportunidade debería estar preparado e creo que se cumpriu o obxectivo e que me sentín preparado», considerando que el nivel de los entrenadores gallegos es brutal. «A formación que dá a Federación é súper completa e a verdade é que hai moita xente preparada. Oxalá se mire máis para a xente da casa como se apostou neste caso por min, porque non son un caso excepcional, hai moita xente preparada para dar o paso ó fútbol profesional».
A él le llegó por su relación con Juanfran, que nació en los tiempos que ambos compartían vestuario en el equipo indoor del Celta. «A partir de aí, pola forma de ver o fútbol e os caracteres dos dous, foise creando unha amizade e un vínculo futbolístico e hai un ano comentoume que quería dar o salto ao banquillo e que se quería embarcarme nos seus proxectos e, chegado o momento, cumpriu a súa palabra» y Adrián Rubio no se lo pensó cuando recibió la llamada.
Se pasó toda la noche antes de viajar a Lugo viendo vídeos del Numancia, su rival de aquel fin de semana, e incluso le tuvo que pedir como favor a su hermano que le llevase el coche «porque eu estaba sopa. Fun sen pensalo, case non me deu tempo a avisar á familia». Fue el viaje hacia un sueño, el de entrenar en el fútbol profesional. Y el desembarco no pudo ser más feliz con una permanencia con remontada.
«Ou fútbol profesional ou Mondariz, non hai categorías intermedias», dice sobre su futuro
Adrián Rubio no esconde que su deseo y el de Juanfran es iniciar el proyecto del Lugo del próximo curso, pero en caso de no continuar en el Anxo Carro, volvería al Mondariz de cabeza. No contempla otra alternativa.
El vigués comenta que «estamos pendentes dunha conversa co club, a nosa intención sería continuar aí porque nós estamos moi cómodos, pensamos que é un club ideal para crecer xuntos, pero no tema hai que esperar. Oxalá que poda ser, porque nós temos ganas», pero de no ser así, su único destino sería el regreso al Mondariz, en donde había estado las cuatro últimas temporada.
«Isto solo ten dúas vías: fútbol profesional ou Mondariz. Eu agora mesmo, se non adestrase no fútbol profesional empezaría a tempada co Mondariz deixando a porta aberta por se nalgún momento se me reclutaba para o fútbol profesional porque é unha oportunidade que non debo deixar escapar. Non hai categorías intermedias nin nada, eu débolle moito ao Mondariz, téñolle moito cariño e se non é o fútbol profesional estaría encantado de seguir», comenta.
Adrián no quiso dejar pasar la oportunidad para agradecer todas las facilidades que se encontró en el Mondariz cuando Juanfran le planteó el viaje. «Gustaríame facer unha mención ao club e aos meus xogadoras pola ilusión coa que viviron isto. En cada partido tiña máis de 200 mensaxes no grupo que temos. Moito mérito de que eu medre como adestrador é deles».
Salvación
Una semana después de finalizar la liga, Adrián Rubio comenta que después del primer entrenamiento en Lugo ya percibieron que tenían opciones de salvación. «Démonos conta de que o grupo tiña algo, había algo a nivel grupo, vestiario, familia que facía que o resto quedase un pouco diluído, o único que había que facer é que eles se cresen que había opción de non perder ningún partido a marxe de buscar tres ou catro cambios tácticos que podíamos facer o resto era convicción deles».
Todo ayudó después, especialmente los resultados, y en la última jornada estaban convencidos de la salvación: «No primeiro partidos tiñamos moi claro que se nos acompañaba un pouquiño a sorte, o equipo estaba capacitado de sobra, porque non mirabamos que ningún rival fose superior e xa no último, despois de cinco partidos sen perder, non podo dicir que iamos tranquilos, pero si que iamos coa confianza de que os rapaces non ían fallar». Y así fue.