«Gústame pasear pola Magdalena, perderme pola xeometría das súas rúas», dijo el actor Rememoró las voces de Pucho Boedo, Sito Sedes y Couce Fraguela en las verbenas de la ciudad
29 jul 2005 . Actualizado a las 07:00 h.El actor Xosé Luís Bernal, Farruco , rindió tributo ayer, durante el pregón de las fiestas, a la tradición más musical y popular de las celebraciones ferrolanas. Y muy especialmente, al entrañable mundo de las verbenas, que él conoció bien, de palco en palco, durante sus inicios como humorista profesional. «Ferrol -señaló el actor- disponse a celebrar unhas festas que sendo urbanas e cosmopolitas, manteñen o latexo do ambiente rural e popular da gran romaría galega. Esa romaría -añadió- que xente coma Pucho Boedo, dende os Tamara, Sito Sedes, dende os Satélites, ou Xosé Manuel (Couce Fraguela) dende os Players, cantaron e animaron en galego, cando falar galego case era pecado». En otro momento de su discurso, el pregonero acudió a sus recuerdos personales para rememorar que de la «beleza da muller ferrolá» tuvo él constancia, en su propia familia, cuando él contaba muy pocos años: «Meu tío Manuel, que foi soldado no Cuartel de Instrucción -relató-, casou cun encantiño ferrolán, que lle sacaba o hipo a toda a familia, incluídos os de pantalón curto». «Aquela fermosa rapaza, hoxe unha velliña adorable -desveló el actor-, vivía preto do Peirao de Curuxeiras. O seu pai era un patrón de pesca de baixura, gracioso e ocorrente, que contaba unhas historias tan choqueiras que, co tempo -recalcó-, servíronme para descubrir que, baixo desta chaqueta enseñoritada, estaba agochado un tal Farruco». «E dende que os meus pantalóns deixaron de medrar, e onde vai xa -dijo Bernal, en otro momento de su intervención-, gústame vir a Ferrol, pasear pola Magdalena, perderme pola xeometría ordenada e paralela das súas rúas. Pasear sen présa, case pasmoneando, pola rúa Real, pola Rubalcaba, pola do Carme, pola da Terra...». «Cando a tardiña vai caendo, e a luz do día comeza a converterse en neón -dijo Farruco ayer en Punta Arnela-, paréceme escoitar os aplausos que foxen melancólicos polas vellas fiestras do Jofre: son para a gran María Casares, que acaba de interpretar a Yerma de Federico García Lorca».