O malditismo vén sendo unha categoría que se prestixia fundamentalmente coa morte, que é o estado natural dun escritor para que se recoñeza o valor da súa obra. Nalgún momento serviu para sinalar toda sorte de autores singulares, apartados da centralidade literaria, case sempre pobres ou doentes, e insistir no seu carácter inadaptado en relación ao tempo que lles tocou vivir. Citemos a Oscar Wilde: «Se ser distinto é un crime, eu mesmo poñerei as cadeas». A vida dun maldito era sempre un deporte de risco porque traía de serie adiccións severas, estreitezas económicas e mortes prematuras. Fóra de certa marxinalidade acreditada, consciente da súa apreciación, o adxectivo etiquetaba un estigma que ninguén quería sobre os seus ombros. Pero o termo perdeu a súa esencia cando caeu en mans da mercadotecnia editorial e hoxe funciona fundamentalmente como un reclamo. O debuxante alacantino Ángel A. Svoboda elaborou a súa propia carta de escritores condenados e saíulle un estupendo álbum ao que acudir para reavivar a memoria destes rariños da clase. O itinerario comeza en Franz Kafka e remata con Paul Verlaine, pasando por Mary Shelley, Aphra Behn, Katherine Mansfield, Horacio Quiroga ou Rosalía de Castro. En realidade, sempre se fixo difícil determinar o malditismo porque a súa consideración vai unida ao espírito de cada época. Un excéntrico mírase no espello dos seus días. Pero ninguén pode discutir que para malditos, os de antes.