Penso, logo escribo

La Voz

FUGAS

ANGEL MANSO

Arantza Portabales, autora de «Beleza vermella», firma invitada en Fugas

23 ago 2019 . Actualizado a las 17:04 h.

Sempre digo que comecei a escribir microrrelato pola esixencia que supón á hora de seleccionar. De buscar a historia xusta, a palabra precisa, a emoción concreta. Porque todo se reduce a pensar moito antes de escribir pouco. Pero cando se trata de falar, ai, amigo! Aí estou perdida. Falo sen control. Algo que di moito a favor da miña espontaneidade, pero que leva a traerme problemas toda a vida.

Escoitei unha vez a David Trueba dicir nunha presentación que agora non podes contar publicamente que non che gusta tomar as uvas de fin de ano sen que ao día seguinte se monte en redes sociais un escándalo promovido por unha asociación de froiteiros ou agricultores.

Resulta que a espontaneidade está a morrer a man dos haters e trolls das redes. A opinión masificada opina a golpe de clic. Pero nesa opinión non se aprecia na maior parte das veces nin gota de pensamento crítico. Promulgamos a necesidade de respecto, esquecendo que o respecto esíxese fundamentalmente fronte as opinións daqueles cuxo pensamento e totalmente diferente ao noso. O demais é simplemente empatía. E aí xorde o problema. Estamos a pagar o prezo de ser unha sociedade educada na liorta do faladoiro televisivo, xa sexa de fútbol ou de personaxes de reality.

E supoño que haberá quen diga que non importa. Pero resulta ridículo pensar que non ten consecuencias. Contábanme recentemente o caso dunha actriz que renunciara a volver ao teatro a raíz dun rebumbio en redes sociais no que se veu inmersa como consecuencia dun xuízo moral sobre a súa vida privada. E iso por non falar do suicidio da muller cuxo vídeo sexual foi viral a golpe de wasap.

Ao final si importa. Ao final os cómicos saen a pedir perdón sobre monólogos que fixeron meses atrás e ao tuitero que fixo o chiste do neno Julen pídenlle case os mesmos meses de cárcere que ao responsable do pozo. Ao final, a todos nos chega o murmurio do patio de veciños. Ao final resulta que hai que pensar moito moito que dicimos antes de falar. E isto non vai só para aqueles que con máis ou menos dimensión pública nos manifestamos en medios. Vai tamén para aqueles que, despois de compartir amenceres rosas, cuncas con mensaxe con frases de Coelho ou Mr. Wonderful, ou vídeos de gatiños, se suman a horda de comentarios daqueles que non exercitan ningún tipo de pensamento, crítico ou non, dos que non pasan máis aló do titular, dos que len fóra de contexto, dos que se recrean na súa superioridade moral para condenar sen temer as consecuencias en vidas alleas. Ao final ese é o quid. O que nos reconforta sentirnos superiores dende o anonimato.

Así que agora vou ler este artigo ata tres veces antes de envialo o xornal. E agardo que a xente o lea outras tantas antes de rechouchialo. Ou non.