A creación da música para a curtametraxe «Nai» leva ao grupo a explorar fascinantes territorios sonoros en «Fume de santo loureiro»
19 jul 2024 . Actualizado a las 18:09 h.A psicodelia mantivo de sempre estreitos vínculos co esotérico. E o rock progresivo evidencia no seu desenvolvemento interno unha estrutura moi cinematográfica. Entendida dende estes postulados, a conxunción entre a música de Moura —determinada en boa medida por eses dous xéneros— e Nai, —unha curtametraxe de misterio, de corte realista e ambientada nunha aldea galega— semellaba de todo natural.
O resultado desta fértil conxunción é Fume santo de loureiro, un epé con tres temas e varios pequenos cortes de música incidental nos que Moura amosa o seu perfil máis experimental.
Un epé fascinante e complexo. Intenso e conmovedor. Un deses discos que precisan dunha lenta dixestión para ser quen de metabolizar todos os seus ingredientes. Porque se ben nunca foron Moura de prato único, desta volta ábrense máis que nunca a integrar novos elementos ata configurar un menú sonoro de auténtica fantasía.
E fano sen perder un ápice da súa esencia nin dos seus principios. «O feito de que a historia da curta discorrese nunha aldea, xa nos tendeu unha ponte. Xa nos convidou a engadirlle o noso imaxinario mitolóxico e antropolóxico», comenta Diego Veiga, voz e guitarra de Moura.
E aí é onde entra en xogo a terceira pata sonora da banda, a que ten que ver coa música tradicional, entendida desde a súa libre, particular e valente concepción.
Así, o debut de Moura no mundo da música para o cine non parece tal. Coa excepción desas peciñas de música incidental, os tres temas que conforman Fume santo de loureiro axústanse aos canons da banda ata o punto de que non semellan bandas sonoras creadas ex professo senón que un pensa que poderían perfectamente formar parte dun novo disco do grupo.
Agoiro/Pranto, explica Diego Veiga, «é unha balada eléctrica na que o presaxio da morte lévanos ao inevitable desenlace e o posterior pranto pola perda, representada mediante voces e percusións tradicionais».
En Contra os males de aireada, un esconxuro de aires progresivos, Moura emprega varios ensalmos combinados, froito da súa habitual procura da inspiración en estudos antropolóxicos, para crear un mantra hipnótico e curativo.
O disco péchase con Canto de berce, unha moi persoal e sobrecolledora adaptación de Moura ao seu formato eléctrico, «a modo de lamento fantasmagórico», dun tradicional arrolo recollido por Leilía.