Entrei nun bar para agardar a F. Unha desas tascas pequenas, acolledoras, resistentes ao Madrid asaltado polo turismo masivo. A espera foi triunfal. Todo estaba por suceder. Busquei encaixe na barra, pedín unha cervexa e co primeiro grolo, arrolado polas voces dos clientes que me arrodeaban, pareceume intuír que aquel era o intre. O intre de deixarse levar por un suave desvarío e contemplar a paisaxe da incertidume. O intre de experimentar o pracer de que F. chegase uns minutos tarde, o momento de descubrir indicios no último aire da mañá, o intre da gran figuración. Escribiu John Ashbery: «En algures alguén viaxa furiosamente cara a ti / a unha velocidade impensable / atravesando treboadas de neve e calores do deserto». Como Andrea Köhler, manteño dende a infancia un afecto instintivo polas transicións, por eses intervalos en que as cousas son aínda incertas, polas atmosferas crepusculares dese lapso que os franceses chaman hora azul, cando non hai luz nin escuridade completas. Unha simpatía, se as condicións axudan, polo deporte de esperar un servizo seguro: a chegada dun amigo a velocidade impensable, cruzando as fronteiras do tempo. Así ocorreu. Estaba a piques de rematar a cervexa cando a figura de F. se debuxou máis alá da porta, entre a xente que camiñaba pola beirarrúa. Entón, deixei de agardar. Tiven que abandonar pola forza o efecto hipnótico da expectación. O que seguiu é doado de imaxinar: unha aperta prolongada, un menú nun restaurante próximo, palabras para poñernos ao día, un café coa satisfacción do reencontro, desexos mutuos de fortuna, un breve paseo, unha despedida. Pero nada de todo aquilo superou o pracer de agardar a F. O xúbilo secreto de supoñelo, a exaltación de imaxinalo antes de que aparecese. Unha filosofía nefasta, expresada na tiranía da inmediatez, chama a non esperar ante nada. A conseguir recompensas rápidas, a aforrar os tempos baleiros, a saltar por enriba dos intersticios, a eludir os parénteses. A non permitirnos o gusto pola inminencia cando sabemos que alguén se está dirixindo cara a nós atravesando treboadas e desertos. Pero calquera cúspide desmerece en comparación coa súa perspectiva. Vin que F. se alonxaba devagar cara a rúa onde vive, territorio querido que sempre o agarda con calma. Confesáramo antes acudindo a uns versos de Joan Margarit. «No se cansará nunca de esperar: / nadie sabe esperar como una calle».