Miguel Cernadas, cantante de Tona: «Esta é unha banda de punk con coplas e ritmos tradicionais»

Que Miguel Cernadas, Migui, é un cu inquedo sabiámolo dende hai tempo. Que tras a disolución de Terbutalina se embarcaría nalgún outro proxecto musical, tamén era de agardar. Pero que o que ninguén podía prever era a senda pola que ía transitar nesta nova andaina musical. Ou si. Porque, aínda que non caeramos na conta daquela, xa nos dera unha pista: a Muinheira de Costa, que gravaron no seu disco Espabila gallego. «Aí mesturamos o rock e o blues con coplas e ritmos tradicionais, e como esa canción funcionou moi ben, quedei coa idea», comenta. Despois do adeus a Terbutalina. Migui comezou a traballar con Tomás Ageitos (Compañía do Ruído) no proxecto dunha banda «que tivese unha sonoridade diferente». E así naceu Tona, un grupo no que conflúen en fascinante e gozosa harmonía os ritmos e as coplas da música tradicional galega co blues, o rock e o country. Unha tan cativadora como delirante mestura seguramente só ao alcance do prodixioso talento e da adorable tolería de Cernadas.

Tona, formación da que, ademais de Migui e Tomás Ageitos (batería), forman parte Andrés Real (baixo), Roberto Comesaña (acordeón) e Gutier Álvarez (violinofón) publicou esta semana o seu primeiro traballo discográfico, Cruseiro, que estrearán en directo o sábado en sesión vermú na Foliada da Fonsagrada.

—Dende logo, non é unha formación ao uso.

—Eu concibía a banda como un grupo de rock pero sen guitarras. En vez dunha guitarra rítmica, metemos un acordeón e en vez dunha guitarra solista, hai un violinofón. E quixen fuxir do tópico. Aínda que a nivel de ritmos haxa muiñeiras, jotas e demais, no quixen meterlle pandeiretas ou unha gaita.

—O que está claro é que o fai dende o respecto. No primeiro verso da primeira canción do disco di «para cantar a muiñeira, pido licencia».

—Correcto. Eu non son unha persoa que veño desde mundo (aínda que o teño moi presente por tradición e por cultura), e non quería cabrear a ninguén. Por iso dixen «imos empezar pedindo permiso». E quería que esa fose a primeira frase que se escoitase no disco.

—A seguinte frase é «para que non sintan vostedes que me creo un sinvergüenza». Pero algo «sinvergüenza» si que é...

—Claro. Primeiro pido permiso pero todo o resto que ven despois... (ri).

—Tona semella unha ponte sonora entre Nova Orleáns, Nashville e Muros.

—Iso é. Eu, na última época con Terbutalina, xa estaba moi metido nese mundo do country e do blues. Pero tampouco quería facer un grupo de blues ao uso así que había que meterlle esa parte de Muros.

—Nas letras hai moitas coplas recollidas, pero tamén hai colleita propia.

—Eu fun buscando as coplas que ían máis acorde co meu estilo de escribir. Que tiveran esa parte de retranca e que puidera botalas ao meu xeito. Porque si, as coplas non soan tal cal as orixinais, senón que están levadas á miña maneira de cantar e de ser.

—Semella que do punk ao tradicional hai un longo treito. Ou non tanto?

—Non están tan lonxe. Nas coplas que sobreviviron ata hoxe en día, que sobreviviron porque son moi boas, están presentes moitos elementos que tamén están presentes no punk: a retranca, os dobres sentidos, certa mala hostia... Eu sempre digo que esta banda, a pesar de ter tradi e ter blues, non deixa de ser unha banda de punk.

—O voso primeiro concerto, na Foliada da Fonsagrada, será en sesión vermú.

—Mira, un colega díxome o outro día: «Escoiteivos e xa se me veu á cabeza vermú e soliño». Buah, perfecto. Eu tiña clarísimo que despois de Terbutalina, que era un grupo enfocado á noite, este tiña que ser un grupo enfocado ao día.

—Cómo son os concertos de Tona?

—No repertorio hai muiñeiras pasodobres, rumbas, jotas... Tamén facemos unha versión de Radio Océano e outra de Fuxan os Ventos. A idea é que quen saiba bailar ou estea aprendendo, que teña a posibilidade de botarlle un punto. E os que non saiban, ao final é punk así que dache tamén para mover a cabeza.

—Facedes «Muinheira de Costa»?

—Si, é a única que botamos de Terbutalina.

—Como se lle da o baile tradicional?

—Fatal (ri). Un dos que toca con nós, Roberto, si que sabe bailar e xa lle dixen que en cada concerto tenme que ir ensinando pouco a pouco, porque se xa me daba medo adentrarme no tema de cantar coplas tradis, no de bailar si que polo de agora non me vou meter.

—Como levou o adeus a Terbutalina?

—Bueno, agora estou mellor, pero, ao final, todos tivemos un pouco de baixona. A despedida en Bruxelas foi moi emocionante pero cando chegou o verán fíxosenos moi raro non tocar. Administrámolo cada un como puido, pero si que houbo duelo. O que si que sentín foi moito cariño pola banda. E sentir que foi un grupo importante para moita peña, fai que te sintas un pouco mellor.

—É un capítulo absolutamente pechado ou…?

—Se mo preguntas agora, dígoche que está pechado ao 100%. Pero, ao final, como todas as cousas, eu que sei... Ao mellor dentro duns anos chámame un e dime «que, ensaiamos?». Non che digo que non.

—Todos os músicos de Muros, dende The Rapants ata 9Louro, Capital Voskov ou Xián Pais, citan a Terbutalina como a referencia fundamental e o elemento seminal que propiciou o que agora está pasando nesa vila a nivel musical.

—A min o que me parece moi guai é que, a pesar de ser propostas de estilos tan variados, sexan de peña que se curra moito todo o que fai e que ten un nivel de profesionalidade moi grande. Nós, do que podemos ter a culpa é de ter quitado o estigma de que os grupos de pobo só poden tocar nos nosos pobos. A nós nunca nos deu vergoña dicir «veña, imos tocar fóra dos bares de Muros». E pode que a partir de aí, moitas das bandas que viñeron despois perderan tamén esa vergoña.

 

---

---