É un traballo duro, pero alguén ten que facelo. Iso si, os transportistas xa deixaron claro que son quen de parar un país
23 oct 2005 . Actualizado a las 07:00 h.Filla de camioneiro, comezou como quen non quere a cousa e leva moitos quilómetros ás costas. Lorena Losada Pardeiro (Barcelona, 1974) naceu na emigración, pero é de Alfoz, onde a súa vida vai «bastante» sobre rodas. -¿Que fai unha moza coma vostede nun DAF de catro eixes coma este? -É así. Saquei o carné sen pensar. Meu pai sempre dicía que tiñamos que sacar o carné as dúas [ten unha irmá], e mira. Despois de telo, o 22 de febreiro de hai cinco anos díxome: «Vamos ir cargar». Eu pensei que ía con el, pero non: «Ti vas no teu, eu vou no meu». Ao primeiro, cargaba e viaxaba ás noites, ata que me fun metendo. -Galicia e Asturias. ¿Non lle tentan as viaxes longas? -Non. Terían que ofertar algo economicamente moi bo, porque non me compensaría para a vida que levo. Se o meu home aínda conducise... -¿El non ten carné? -É mecánico; conduce coches, non camións. -¿Dorme tranquilo o seu Abelardo sabendo que anda vostede na carretera ás tantas? Van coma tolos... -Nunca dubidou de min. Nos primeiros tempos dicíame que tivese coidado, pero agora, se marcho ás cinco, el queda durmindo coma se eu traballase nunha panadería. -O mundo do camión aínda é moito de machotes ¿non? -Os homes, nada. Entre eles fanse moito de ver, pero comigo son excelentes, axúdanme sempre. Tanto é que se quero durmir en ruta, xa para algún a ver se me pasou algo ¡Nin ese descanso me deixan! -Poña un cartel: «Lorena dorme, non amolen» -Non é mala idea. No sector, o compañeirismo é total. -Imaxino a súa carta de nena aos Reis Magos: «Queridos Reis Magos, son Lorena e, como fun boa, quero un Pegaso Troner e un Azor con motor Barreiros...» -¡Que va! Nunca pensei nisto. Se me dixesen de nena que ía conducir camións, diría que non. Pero teño uns pais que non sabería describilos... ¡Estupendos! Ao meu pai dicíalle: «Papá, mira que hai sitios moi xustos para virar. ¿Darei?». El respondía: «¿E logo non van os demais? ¡Pois ti vas tamén!». -Ao seu pai, camioneiro, cáelle a baba con vostede... -Supoño, aínda que é tímido e non deixa ver o que pensa. -¿E a súa nai? -¡De marabilla, vai comigo moitas veces! Encántalle conducir, aínda que naqueles tempos estaba mal visto que as mulleres levasen camións. -¿Cal é o mellor camión? -O DAF é moi cómodo, aínda que ten as súas pijadas, coma todos. Tamén o Volvo, aínda que ten máis electrónica. -Estou pensando... erguerse ás cinco. Ao que madruga, ¡non lle axuda nin Deus! -Si que axuda, porque levas ese tempo por diante e podes deitarte unhas horas se che da o sono. Non me gusta nada ir co tempo xusto. -¿Non leva cintas do Fary ou de Camela no camión? -Non levo cinta ningunha. Escoito a Radio Galega, aínda que podo cambiar a Cadena Dial. As cintas no camión só serven para escoitar moitas veces o mesmo. -¿E non ten almanaque? Un tiparrón en coiros ou algo... -Non os fan de tipos nus e, aínda que os fixesen, non os levaría; esa fantochada non me gusta. -¿E un san Cristovo? -Ese si, no chaveiro. -¿A quen lle daría un bucinazo? -Á xente que pasea nos pasos de peóns. ¡Os pasos son para pasar, non para pasear! Pero non pito, aguántome. -Colapsaron o país... -Un país sen transporte non vale para nada. E sendo así, parece mentira que sempre sexamos os últimos. Nunca pedimos nada, e cando pedimos é que xa nos chega a auga ao pescozo. O Goberno con nós faise de ouro entre impostos e multas. ¿Que non levas carta de porte? ¡Mil euros! ¿Que levas 1.200 quilos de máis? ¡Mil cincocentos! É unha salvaxada. E o gasóleo, cada vez máis alto. Se un mes tes unha avaría considerable, quedas con menos soldo que calquera obreiro.