Estes días, cando penso no horizonte electoral, vénme á mente a figueira de Sylvia Plath. Esta árbore tan literaria, desde a “figueiriña que plantei” de Rosalía ao episodio inesquecible no que Robert Graves imaxina a Livia pintando un a un, cun pilcel envelenado, os figos cos que asasinaría a Augusto, acada un significado especial na obra da escritora estadounidense. Imaxínense baixo unha figueira da que penden os figos: un representa unha exitosa carreira literaria; outro, a posibilidade de formar unha familia; o terceiro, a vida académica dunha brillante profesora. Coma o asno de Buridán, Sylvia fica inmóbil, incapaz de escoller, estarrecida porque desexa os figos todos mais é incapaz de estender a man cara a un deles ao sentir que os demais se esvaecerán para sempre.
Así se me antollan a min as promesas electorais: coma figos xugosos e maduros que penduran sobre as nosas cabezas. Moitos electores temen coller o froito que promete un zume doce e gorentoso por medo a que conteña algunha ponzoña, así que, coma se llelos pintase a mesma Livia, foxen deles e optan xa directamente polo cardo, pinchar os dedos, trabalo acribillando a lingua e os beizos, convencidos de teren escapado dunha morte segura.
No tempo dos figos, saberemos xa cal foi a decisión dese organismo de múltiples tentáculos e natureza veleidosa que é a masa electoral. E quizais descubramos se o figo agochaba un amargor ou se apostamos, por propia vontade, por renxer os dentes e ferirnos co cardo. E o peor de todo é que o menú o van decidir os que, indecisos, preferiren ficar na casa ou na praia ou a piscina, de acordo co tempo de desencanto que define este período que demos en chamar posmodernidade. Pero a incapacidade de decidir sabemos como rematou en Hamlet e tamén para Sylvia: coa cabeza nun forno de gas. Agardemos evitar o impulso da autodestrución no plano colectivo.