Ao escoitar na radio, por primeira vez, o nome da nova cicloxénese explosiva que se nos presenta no horizonte pareceume escoitar Cioran e velaquí que pensei, de contado, en Emil Cioran e en que agora decidiran dar un contido cultural a estas denominacións meteorolóxicas. Semellaba moi acaído aos tempos que estamos a vivir que optasen polo nome dun filósofo que condensa, no seu pensamento, moitas das contradicións e as tensións propias do século XX. Nacido en Sibiu e emigrado xeografica e lingüisticamente, escribiu a meirande parte da súa obra en francés, unha obra marcada polo pesimismo existencial, na estela de Heidegger e Schopenhauer. Logo dunha etapa na que simpatizou co nazismo e cos reximes autoritarios, acabou por distanciarse, chegando a afirmar que se decatara “do que significa ser arrastrado por unha onda”. Aconteceulle, supoño, como a Günter Grass, o escritor alemán que, desde o cume do éxito, xa nunha idade avanzada, fixo pública a súa connivencia co nacismo durante a mocidade e pediu publicamente perdón.
Mais non tardei moito en ver escrita a información e en decatarme do meu erro: non era Cioran, senón Ciarán, un vocábulo de orixe gaélica. A paranomasia xogárame unha mala pasada. Pero, malia todo, a cicloxénese explosiva segue semellándome unha metáfora axeitada para os tempos que estamos a vivir. Inmersos no epicentro da treboada, é complexo descifrarmos o que acontece. Quizais no futuro vexamos con claridade e perspectiva os procesos nos que estamos mergullados e lembremos, con abraio, o que pensamos e sentimos actualmente. O máis probable, de feito, é que esta sensación de encrucillada, de mundo convulso, tampouco sexa nova: todos os intres o son. E no medio do mar tempestuoso hai quen semella telo todo moi claro: tende a ser a postura do político, contraria á actitude filosófica que ante todo dubida e se pregunta. E á do artista, que plasma para intentar comprender. A cicloxénese semella a nosa poesía para tempos menesterosos.