Eu só quería escribir un conto de Nadal. Porén, como brétema, viñeron evocacións e memoria. Só quería escribir un conto de Nadal. De poalla. Un conto de chuvia fina. Fina é a protagonista. Só ten quince anos e sae por primeira vez á verbena. O día da patroa, en agosto. Todo para ela é unha sorpresa. As barcas que soben e baixan ao ritmo de dous homes recios. Unha tómbola onde sempre toca o que nunca toca. Mazás de caramelo. Zapatos de charol que estrean os ricos da vila e botas de coiro, con goma, que portan os humildes. De súpeto, como raios, luces por riba do escenario. A orquestra interpretaba o seu primeiro pasodobre. Todos homes. Ben parecidos. Todos vestidos de traxe. Pero non un traxe calquera. De gala e domingo. Vestían de prata. Adubiados de brillantina. Brillantina nas mangas, faixas, chalecos e chaquetas. A gravata, negra. Na terceira peza, o cantante baixou do escenario. Desprendía máis brillo que Apolo. Camiñou cara a Fina. Bailas? E Fina, por primeira vez, bailou. Díxome que aquel cantante espléndido, de voz maina, despois daquel baile escribiulle unha carta: «Espero qe alrrecivo de la presente tencuentres bien. Hoi estube pensando en el vaile...». E con cada parágrafo que lía, Fina vía esvaecer a brillantina do traxe. Ata quedar sucio, crebado, farrapento. Botou unha bágoa melancólica, como son as bágoas aos quince anos. Pasaron meses. Chegou a Noiteboa. No solpor quedaron os mozos nun local da vila. Ía frío. Sacouna a bailar un rapaz aposto, Mariano. Non levaba traxe de brillantina pero, en medio do pasodobre, soubo dicirlle: «Os teus ollos son os meus ollos». Aquel decembro, no adentro de Fina, só chovían astros. Como un conto de Nadal.