De todas as noticias inquietantes que recibimos a través da televisión pública hai unha especial: a deses nenos que agrediron sexualmente a unha compañeira de clase. Eles estaban en 5º e 6º de primaria, é dicir, teñen de 10 a 12 anos e a nena estaba en 1ª ou 2ª, tiña 6 ou como máximo 7 anos. Sucedeu no colexio. A nena contouno na súa casa e iniciouse un procedemento legal. Os nenos, ao ser menores, son inimputables. A responsabilidade recae nos pais, no director do colexio e nos seus profesores por non saber impedir os feitos. Os nenos agresores saben que son inimputables e iso significa para eles que poden facer o que queiran porque non poderán castigalos como se castiga a un adulto. Esa impunidade creo que é a causa de que os mesmos nenos, no mesmo centro, volvesen agredir a outra nena. En vista do sucedido, as autoridades pertinentes decidiron enviar a cada un a un colexio diferente. É probable que no centro ao que cheguen non tarden en atopar cómplices.
Resistímonos a aceptar a crueldade implícita nesas violacións. Queremos crer que os nenos son inocentes e bos. E o son, pero tamén son crueis. Cando eu era nena os meus compañeiros de escola xogaban a arrincarlles ás moscas as ás, e entre risas observaban como tentaban fuxir ou como morría a bolboreta á que atravesaran o corpo cun alfinete. Quizá a morbosa inclinación a ver a dor allea sexa algo común á natureza humana. Cando hai un accidente, a xente corre para velo. É posible que o que leva a contemplar sucesos terribles sexa o egoísta sentimento de que por esta vez tivemos a sorte de non ser nós as vítimas.