Contan os devotos das prosas de maldizer, tantos, que existe un país en Europa creado por Kafka. Falan español. Ninguén ofrece datos sobre a súa ubicación ou nome. Contan, estes iluminados, que o presidente dese lugar ignoto pretende calar a voz dos xornalistas e das accións populares nas causas xudiciais. Contan que o fai porque seres cercanos, ideolóxica ou familiarmente, están imputados. Contan que celebran que hai cincuenta anos finou no seu leito un pérfido tirano. E que está imputado o fiscal xeral. Eu, ao escoitar estas maledicencias, boteime a rir. Como na Europa democrática poderían existir países como ese! Inverosímil. Non ten aparencia de verdade. Polo tanto, o mestre Kafka non os inventaría. El, simplemente, era un xenio que ás dúas da tarde saía da oficina para dedicar toda a tarde á alta literatura. Iso dixen aos maledicentes que tomaban un vaso comigo na barra do bar. Riron. Riron cando escoitaron a palabra «oficina». Eu, sinceramente, pensei que estaba dentro dunha novela ou dun pesadelo do que quería espertar. As súas risas eran navallas. Facíame dano pensar que alguén imaxinase que en Europa poderían suceder cousas como as que eles narraban. Silencio. Cinco segundos. Contestáronme que nese país ficticio, o irmán do presidente ignoraba onde se encontraba a oficina na que traballaba. Mesmo dixeron que o presidente facía chanzas co asunto. Dicíalle aos seus subordinados: «Mi hermano ya tiene trabajo. Se siente como un pez en el agua». Os subordinados, aos que os maledicentes chamaron súbditos, preguntaron: «¿Y qué hace?». O presidente, moi simpático e sincero e honesto, mirounos con alegría. Respondeu, rindo a gargalladas: «Nada, nada, nada».