En España temos un caso de noivo de muller famosa. Alberto González Amador é o noivo de Isabel Díaz Ayuso. Quéixase de que se fala máis del que dos mortos de Gaza , pero en realidade o que fai é chamar a atención cara á súa persoa, provocar escándalos, mentir, defraudar a Facenda e comprometer á súa noiva.
É certo que o noivo ou o marido dunha muller famosa vese obrigado a representar na sociedade un papel que durante todo o século XIX e parte do XX foi feminino: o dun acompañante sen personalidade propia. A muller sufría o que dona Emilia Pardo Bazán chamou «un destino relativo»: era a esposa de, a filla de, a irmá de, ou a nai dun home da súa contorna. Non tiña vida propia. Esa situación, para un home español ou hispanoamericano (non sei se sucede o mesmo noutras partes do mundo) é moi difícil de soportar. Afecta á raíz máis fonda da súa masculinidade.
Cómo levan esa situación os maridos de Angela Merkel, Ursula von der Leyen ou Christine Lagarde? Eu diría que a nota común é a discreción, a capacidade de acomodarse o papel de acompañante e non facer nada que poida prexudicar á muller famosa. Creo que a eses homes axúdalles o feito de ter un traballo á marxe da súa función de acompañante. O marido de Angela Merkel é profesor de Química teórica na Universidade Humboldt de Berlín, o de Ursula é médico e profesor universitario, e o de Christine Lagarde é un empresario importante. Os tres son persoas socialmente respectables.
Vai ser verdade o slogan inventado por Fraga Iribarne: «Spain is different».