Mi padre ha muerto

Cartas al director
Cartas al director CARTAS AL DIRECTOR

OPINIÓN

Andrea admite que la muerte de su padre le ha causado sentiemientos encontrados
Andrea admite que la muerte de su padre le ha causado sentiemientos encontrados

22 jul 2025 . Actualizado a las 10:28 h.

Muerte sin duelo

Mi padre ha muerto. No se trata de un hecho íntimo, sino político. Porque mientras él vivía protegido por el olvido y el sistema, yo sobrevivía a su legado de abuso, miedo y hambre. No lloraré su ausencia porque ya lloré su presencia durante toda mi infancia. Él tuvo techo, comida y una pensión. Yo, cicatrices, diagnósticos y un silencio impuesto para no incomodar.

A los agresores se les entierra con flores. A las hijas se nos pide que callemos, que no empañemos el luto con verdad. Pero ya no quiero callar. Porque callar es complicidad, y el silencio nunca me protegió.

Hoy, mientras él es velado como si hubiese sido un hombre cualquiera, yo escribo. Porque nombrar también es justicia. Porque hay niñas que crecen entre abusos y luego escriben cartas como esta para sobrevivirse.

No todo lo que muere merece duelo. Algunas muertes solo cierran el ciclo de una violencia que comenzó demasiado pronto y duró demasiado.

Este país necesita escuchar las voces que siempre incomodaron, aunque lleguen desde la herida. Andrea. Lugo.

  Novo fracaso para o galego 

Volve a fracasar o intento de oficializar o galego nas institucións europeas. Non vai ser a derradeira, pois existen moitas dúbidas nos estados membros —tanto legais como financeiras—, recoñecendo que non é o intre axeitado. Non hai menos dúbidas desde a

propia Xunta de Galicia, xa que manifesta que non é unha cuestión razoable, aludindo a outros proxectos que teñen enriba da mesa para a normalización do galego. Nin sequera un xesto ou un pouco de solidariedade con outras linguas para poder ser utilizadas en Bruxelas.

Abofé, xúroo, algunhas veces, teño a sensación de que algúns pensan que o galego só serve para pedir o voto. E nada máis.

Unha auténtica bágoa Manuel Piñón. Ferrol.

 Trump, ídolo tambaleante

Solo un 6 % de los encuestados respondió a Reuters que su presidente no esconde nada de la lista de clientes de su vecino pederasta Epstein, que sospechosamente se había suicidado en la cárcel; una lista que Trump prometió publicar. La base popular de sus votantes llega a quemar en público los gorros con su lema. Se sienten decepcionados por su política sobre migración, su posición frente a Ucrania y Oriente Medio, etcétera. ¿Estados Unidos podrá recobrar a tiempo la sensatez y de esta manera el mundo podrá vivir nuevos tiempos de paz? J. Mit Pau. Barcelona. 

  A miña escola infantil

O outro día, meus pais (meu pai axúdame a escribir esta carta) dixéronme que tiñamos unha festa na gardería. Enfadeime algo porque tiven que poñer unha camisa, pero cando cheguei había música, adornos, moitas mamás e papás e tódolos meus compañeiros ian moi elegantes. Pasado un momentiño, tivemos que sentarnos como facemos nas asembleas. As profes leron algunha cousa, tiven que subirme a un escenario, puxéronme unha banda, unha especie de gorro e déronme un papel que se chama diploma... sacáronme unha foto e todos aplaudían,. Meus pais estaban moi contentos... Parece ser que era a festa da graduación, que quere dicir que, tras 3 anos, ía a deixar a escola. Ao primeiro sentinme triste xa que son moi feliz aquí dentro, pero enseguida nos puxemos a xogar e ata había merenda. Agora volvo sentir esa tristeza xa que nesa escola, mentres xogaba, coñecín aos que hoxe son os meus amigos. Aprendín moitas cousas: a debuxar, a comer e comer de todo, a esperar a quenda, a gardar silencio, a escoitar, a lavar os dentes, a ir ao baño, a compartir e ata tiven tempo a facer algunha trastada e botar unha novieta. Houbo momentos non tan bos, pero as profes coidáronme, mimáronme e souberon botarme as miñas reprimendas nunca tantas como merecín, que tampouco un é un santiño. Din que para o ano vou ao cole dos grandes, pero este será o meu cole favorito. Carlos Marcos. Lugo.