
Muerte sin duelo
Mi padre ha muerto. No se trata de un hecho íntimo, sino político. Porque mientras él vivía protegido por el olvido y el sistema, yo sobrevivía a su legado de abuso, miedo y hambre. No lloraré su ausencia porque ya lloré su presencia durante toda mi infancia. Él tuvo techo, comida y una pensión. Yo, cicatrices, diagnósticos y un silencio impuesto para no incomodar.
A los agresores se les entierra con flores. A las hijas se nos pide que callemos, que no empañemos el luto con verdad. Pero ya no quiero callar. Porque callar es complicidad, y el silencio nunca me protegió.
Hoy, mientras él es velado como si hubiese sido un hombre cualquiera, yo escribo. Porque nombrar también es justicia. Porque hay niñas que crecen entre abusos y luego escriben cartas como esta para sobrevivirse.
No todo lo que muere merece duelo. Algunas muertes solo cierran el ciclo de una violencia que comenzó demasiado pronto y duró demasiado.
Este país necesita escuchar las voces que siempre incomodaron, aunque lleguen desde la herida. Andrea. Lugo.
Novo fracaso para o galego
Volve a fracasar o intento de oficializar o galego nas institucións europeas. Non vai ser a derradeira, pois existen moitas dúbidas nos estados membros —tanto legais como financeiras—, recoñecendo que non é o intre axeitado. Non hai menos dúbidas desde a
propia Xunta de Galicia, xa que manifesta que non é unha cuestión razoable, aludindo a outros proxectos que teñen enriba da mesa para a normalización do galego. Nin sequera un xesto ou un pouco de solidariedade con outras linguas para poder ser utilizadas en Bruxelas.
Abofé, xúroo, algunhas veces, teño a sensación de que algúns pensan que o galego só serve para pedir o voto. E nada máis.
Unha auténtica bágoa Manuel Piñón. Ferrol.
Trump, ídolo tambaleante
Solo un 6 % de los encuestados respondió a Reuters que su presidente no esconde nada de la lista de clientes de su vecino pederasta Epstein, que sospechosamente se había suicidado en la cárcel; una lista que Trump prometió publicar. La base popular de sus votantes llega a quemar en público los gorros con su lema. Se sienten decepcionados por su política sobre migración, su posición frente a Ucrania y Oriente Medio, etcétera. ¿Estados Unidos podrá recobrar a tiempo la sensatez y de esta manera el mundo podrá vivir nuevos tiempos de paz? J. Mit Pau. Barcelona.
A miña escola infantil
O outro día, meus pais (meu pai axúdame a escribir esta carta) dixéronme que tiñamos unha festa na gardería. Enfadeime algo porque tiven que poñer unha camisa, pero cando cheguei había música, adornos, moitas mamás e papás e tódolos meus compañeiros ian moi elegantes. Pasado un momentiño, tivemos que sentarnos como facemos nas asembleas. As profes leron algunha cousa, tiven que subirme a un escenario, puxéronme unha banda, unha especie de gorro e déronme un papel que se chama diploma... sacáronme unha foto e todos aplaudían,. Meus pais estaban moi contentos... Parece ser que era a festa da graduación, que quere dicir que, tras 3 anos, ía a deixar a escola. Ao primeiro sentinme triste xa que son moi feliz aquí dentro, pero enseguida nos puxemos a xogar e ata había merenda. Agora volvo sentir esa tristeza xa que nesa escola, mentres xogaba, coñecín aos que hoxe son os meus amigos. Aprendín moitas cousas: a debuxar, a comer e comer de todo, a esperar a quenda, a gardar silencio, a escoitar, a lavar os dentes, a ir ao baño, a compartir e ata tiven tempo a facer algunha trastada e botar unha novieta. Houbo momentos non tan bos, pero as profes coidáronme, mimáronme e souberon botarme as miñas reprimendas nunca tantas como merecín, que tampouco un é un santiño. Din que para o ano vou ao cole dos grandes, pero este será o meu cole favorito. Carlos Marcos. Lugo.