Rápidas de calzar», dicía a publicidade. E eu pensaba na présa que pode ter cada un á hora de calzarse, na diferenza entre tardar trinta segundos ou dous minutos en poñerse unhas zapatillas. E no curioso que é que para vender calzado de diario utilicen a présa como reclamo. Cada vez que pasaba por diante do escaparate desa marca dábame por pensar en canto tempo emprego eu ao día en calzarme ou descalzarme, e en canto tempo aforraría con esas zapatillas.
O tempo é algo ben complexo. Na era da economía da atención, na era na que todo está deseñado para que perdamos o tempo mirando cousas absurdas, violentas ou ridículas no noso teléfono móbil, a présa é (se cadra cada vez máis) unha parte moi importante do noso xeito de entender a vida. Ás veces incluso penso que se non teño présa é porque non estou facendo nada, e entón síntome culpable por non andar apurada, e declárome a min mesma con présa por facer algo, aínda que sexa limpar o baño, pasar a aspiradora, cortar as uñas dos pés ou responder a esa mensaxe que levo un mes sen responder.
Nestes últimos anos decidín que ía intentar vivir sen présa. Pois non ten ningún sentido ir tan rápido a ningunha parte. Pero é curioso, porque por moito que unha o intente, por moito que unha sexa disciplinada para evitala, a présa pégase: é contaxiosa. E ese correo que segundo o remitente non pode esperar, ou esa mensaxe que precisa resposta xa, fan que unha se cuestione se serve de algo loitar contra ela, cando todo ao teu redor te leva cara ela.
Présa por calzarse. Por coller o móbil. Por deixalo. Por durmir. Por non durmir. Por levantarse. Présa, présa, présa. E todo para que? Para chegar antes a onde?