Nuno Pico, cantante de Grande Amore:  «O disco gustoulles ás amigas da miña nai, que son fans de Rozalén»

Como bo artista, Nuno Pico (O Valadouro, 1995) é un melómano de manual, que solta referencias musicais cada poucas frases. É tímido, inseguro e moi alegre. Aínda que isto último non o pareza escoitando a maioría dos seus temas. O cantante e compositor de Grande Amore vén de publicar o seu segundo disco, «II», no que volca, como é habitual, os seus medos e incertezas. Un traballo que recolle temas cheos de forza, nos que volve a entrelazar electrónica con toques de punk e ata de rock clásico. Algúns deles tocaranos este sábado no OUR Fest, onde compartirá escenario, en Expourense, con grupos como Suede o Baxter Dury.

—No último ano sumou dúas artistas ao proxecto de Grande Amore, María Grep e Clara Redondo. Como inflúen elas no proxecto?

—A verdade é que penso que o divertido da música é compartila. Estiven uns anos só pero facíaseme moi complicado porque sentía que nos directos estábame perdendo algo. Todo xurdiu de forma orgánica. Primeiro sumouse María e logo Clara e sinto que conseguimos o que queríamos. Entendémonos súper ben e temos moi boa conexión polo que a experiencia en cada concerto fáisenos moi bonita. Agora mesmo, con elas, sinto que o grupo está no mellor momento en cuestión de directo.

—Acaba de ver a luz o segundo álbum de Grande Amore, por que se chama «II»?

—Tanto o nome dos discos como o deseño das portadas serven coma pequenas homenaxes a grupos que para min son referentes. Bandas que nunca se van decatar de que isto é así, obviamente, pero a min gústame facelo igualmente. Eu de cativo o primeiro que empecei a escoitar era rock clásico, grupos como Deep Purple ou Led Zeppelin, e chamábame moito a atención que este último titulase os seus catro primeiros discos con números romanos. Quería facer iso o que pasa que decidín que o primeiro álbum de Grande Amore fose o homónimo, como fixeron Motorhead ou Leño, e agora recuperei a idea. De feito ata o catro, se chegamos, van ser todos con números romanos.

—«II» é un disco mellor que o primeiro?

—Supoño que forma parte da promoción dos grupos dicir que o último que sacaron é o mellor que fixeron nunca. Eu non vou por aí, a min este gústame moito porque acabo de sacalo e vou a morte con el, pero sei de xente que conectaba máis co primeiro. Entón, non sei que dicir.

—E a vostede cal lle gusta máis?

—Estou moi contento con «II». Teño un recordo moi bo, algo que non se me borrará nunca, do proceso de produción e de gravación, que foi con Carlangas en Sevilla. Eu son moi blandiño e se me enroco en que algo me fixo moitísima ilusión pois xa non saio de aí. Sinto que foi precioso e que este disco é especial por iso, así que sempre lle vou ter moito cariño a «II».

—Analizando as letras dos temas parece que tiña moito que vomitar, penas e conflitos que sacar para fóra, é así?

—É verdade que no meu día a día me río bastante, non vou chorando polas esquinas, pero si que sinto que teño unha parte melancólica e agónica, dende sempre ademais. Por iso penso que Grande Amore me axuda moitísimo a volcar todo iso, toda a angustia, e tamén evita que me inflúa no meu día a día.

—E como está?

—Moi contento. Son moi propenso á queixa pero a nivel de realización persoal penso que nunca estivera mellor. Era posible que Grande Amore se quedase no primeiro disco e xa vimos de sacar o segundo, que está funcionando ben, non somos Britney Spears nin nada diso, pero non nos podemos queixar en absoluto.

—Cal sería o seguinte paso a dar?

—A verdade é que sinto que o punto no que estamos agora xa era bastante improbable que pasara. Quero dicir que o que facemos é música rara e somos moi conscientes de que poder dedicarnos a facela e que aínda por riba á xente lle guste, pois é unha barbaridade. A nós apaixónanos o que facemos e o único que queremos é que siga indo así.

—Cales son as influencias que teñen os novos temas?

—A nivel sónico están preto de cancións grupos como Ministry, de metal industrial. Pero é certo que cando compoño sempre trato de intentar imitar o que fixeron bandas máis tradicionais do rock e do punk coma Los Ramones ou Motorhead. Son músicos que a min me marcaron moitísimo e intento emulalos.

—Só hai unha canción de amor no disco, «Onde ela me quer levar». Isto é porque non ama ou porque non quere falar diso?

—De feito, ben podía amar menos. No primeiro disco hai máis cancións que poden identificarse con esta temática, pero é certo que para este quería explorar outras facetas. Se me poño a escribir, o amor é o primeiro que me sae naturalmente, pero para este álbum quería probar a non repetirme porque iso, repetirme, é unha cousa que me agobia moito.

—A quen lle recomendaría escoitar «II»?

—A todo o mundo porque nunca se sabe e non vaia ser que se estean perdendo algo que lles gusta. Teño anécdotas con isto. O disco gustoulle ás amigas da miña nai, que son fans de Rozalén. Din que fago música «moi animada», así que estou a tope.

—Hai algunha canción que lle gustaría que fose súa?

—Uf, hai moitísimas. Un tema que me encantaría ter feito e que a min me marcou moitísimo de cativo, cando empecei a escoitar música en galego, foi «Filloa» de Terbutalina. É unha canción simple, directa, que conecta ben e o ten todo. Paréceme moi complicado de conseguir e firmaríaa se puidera.

---

---

---