Sentía tristura. Vía como a súa xeración ía minguando, como aquelas mans que tanto traballaran por saír da fame, miraban e desaparecían ós poucos, co mesmo sosego co que a natureza consumía a aldea, vítima do abandono e do éxodo das xeracións que debían estar avivándoa. Inculcáranlles tan a fondo que fuxiran daquela vida pobre que levaran, que cavaran a soidade da súa sepultura sen decatarse.
Secou as mans no mandil, colleu o caxato e botouse, renqueante, cara a ribeira. Tiña que chegar a tempo para aproveitar a súa quenda no muíño de Pena, que deixaba unha fariña moi feita para cocer broa na lareira. Baixou polo carreiro da ponte e seguiu polo trillado dos pescadores. Ata alí se notaba o abandono, todo comesto pola louza. Polo bico da chousa alguén berraba. Seguro que algún raparigo perdido.
Para cando chegou ó muíño xa anoitecía. Levaba as medias de la todas esfiañadas das silvas. «Sinda!». Volveu oír berrar. Sentiu un arrepío polo lombo. Sinda era a súa afillada. «Xa lles dixen que tivesen tino, que era rebelde».
Fitou cara aquelas catro paredes que albergaran noites de muiñada, de pandeiretas e gaitas. Incluso se lembrou dela bailando. Mais só viu a madeira da porta no chan, podre, e o esqueleto dunha das ventás, heroica, resistíndose a caer. O abandono e o esquecemento. O declive da que fora a súa vida. Chorou, triste, mentres se acubillaba na soidade da escuridade e comezaba a tremer de frío. Pero de noite non volvería camiño arriba.
«Sinda!». Alguén a espertou coa luz do amencer. Berrou: «Está aquí! Bulide!». «Atópaste ben?», preguntoulle de novo aquela muller, pouco máis nova ca ela. Mirou arredor. Non foi quen de recoñecer a súa irmá tendéndolle a man para axudala. Só puido ver o muíño de Pena envolto nun esquecemento eterno, enterrado na memoria de quen xa non estaba. Igual ca ela, que xa deixara de lembrarse si mesma, sen darse conta, esvaecida no tempo, atrapada naquel corpo de anciá que vagaba sen rumbo. Volveu chorar, mentres collía a man da súa irmá, como cando eran cativas, aínda que esta vez era a nena quen lle mostraba o camiño á maior.
Fitou cara aquelas catro paredes que albergaran noites de muiñada, de pandeiretas e gaitas. Incluso se lembrou dela bailando. Mais só viu a madeira da porta no chan, podre, e o esqueleto dunha das ventás, heroica, resistíndose a caer. O abandono e o esquecemento. O declive da que fora a súa vida. Chorou, triste, mentres se acubillaba na soidade da escuridade e comezaba a tremer de frío. Pero de noite non volvería camiño arriba.
«Sinda!». Alguén a espertou coa luz do amencer. Berrou: «Está aquí! Bulide!». «Atópaste ben?». Preguntoulle de novo aquela muller, pouco máis nova ca ela. Mirou arredor. Non foi quen de recoñecer a súa irmá tendéndolle a man para axudala. Só puido ver o muíño de Pena envolto nun esquecemento eterno, enterrado na memoria de quen xa non estaba. Igual ca ela, que xa deixara de lembrarse si mesma, sen darse conta, esvaecida no tempo, atrapada naquel corpo de anciá que vagaba sen rumbo. Volveu chorar, mentres collía a man da súa irmá, como cando eran cativas, aínda que esta vez era a nena quen lle mostraba o camiño á maior.
Arcadio Mallo Castro. 40 anos. Caión. A Laracha.