Maaaeestraa!!!, exclamaron a coro os alumnos, arrastrando as vogais e con voz profunda, cando entrou a profesora, toda vestida de negro, na aula, despois dunha certa ausencia. A muller non era outra ca min mesma, que regresaba, destrozada por dentro, a unha titoría de 4º de Primaria do colexio de Cabana de Bergantiños, dous días despois do enterro de miña nai.
Maestra, así a secas e en castelán, era como adoitaban chamarme. E gustábame, abofé. Nesa ocasión resooume na cabeza coma un mantra ao que me agarrei para non caer na desolación.
Nunca unha soa palabra tivera tantos significados para min! Interpreteina coma un xeito de darme o pésame e semelloume un “berro seco” unánime que me fixo aflorar un abano de emocións extremas: desde dor, mágoa, tristura e lástima… ata cariño, empatía, ánimo e forza para continuar adiante coa miña vida. Púxenme a dar clase simulando normalidade, cando estaba a piques de romperme en anacos e no medio dun silencio sepulcral, Logo necesitei bastante tempo, bágoas a eito e moitas palabras máis para asumir a morte de quen me trouxo a este mundo.
Xa van aló trinta anos a aínda me estremezo cando recordo aquela palabra cargada de tantos matices que me seguen aloumiñando a alma.
Carmen Vilariño Vázquez. 67 anos. Teixeiro (Curtis).