Cosme, o pedáneo, foi buscar ao médico para que certificase a morte da veciña.
—Mira Cosme. Para evitar rexoubas e trámites complicados, imos levala á casa, metela na cama e eu certifico morte natural.
—Como vexa, don Gumersindo. Hai que chamar ao seu home, a Alemaña. Na cantina teñen un teléfono público a onde ela ía falar de cando en vez. Alí darannos o número para avisalo canto antes.
—Ao día seguinte, na casa dos Pereira entra o marido, choroso e preocupado polo que pasou con Elvira.
—Doutor, de que morreu a miña muller? Non lle fixeron a autopsia? Eu quero saber que mal a levou.
—Coido que non serve de nada. Ninguén nola vai devolver. Foi unha morte repentina, que máis ten cal sexa a causa?
—Eu quero sabelo, Doutor.
—Como queira. Veña comigo, hai algo que quero que vexa.
O médico retira o pano que envolve o pescozo da finada. O home, cun súpeto terror, leva as mans á cara para pechar os ollos. O colar violáceo feriullos. Os ollos, o corazón e o sentido.
—Meu Deus! Quen fixo isto?
A autopsia realízase nun anexo da Igrexa Mentres agardan, Cosme achégase a don Gumersindo.
—Que vai pasar agora?
—Pode que o cura non queira enterrala en sagrado e os dous teñan que descansar por sempre cos proscritos. Ás veces, mellor non saber.
Moncha Prieto. 73 anos. Sober.