É domingo. Ese transo inoportuno, remate dunha semana, anuncio doutra. Nesta tarde só che presta durmir a sesta, non tes enerxía para máis nada. Faise pesado porque pensas: queda pouco para o luns. E decátaste de que o domingo non é realmente o pesado, que é ese futuro o que che pesa, o que te incapacita, e que é el o que está a esmagar, aínda que inexistente, as posibilidades que aínda che podía brindar esta fin de semana.
Estás deitado e a luz impacta con forza. Algúns raios chegan ata o teu recanto. Talvez é iso o que te cansa. A diferenza dos demais, ti sempre fuches máis de sombras que de luz, de esperar a que o sol se vaia, de non deixarte cegar por ningún brillo. Se ves algo con claridade é porque a luz o enfoca. Que a luz o enfoque, pensas, é sospeitoso. O real non necesita manifestarse dende a présa nin o hiperbólico porque sempre acaba dando con maneiras sutís de darse a coñecer. Se agardar ata a noitiña nunca foi un problema non é porque te saibas inmortal, pero si un ser con tempo. A fin sempre parece estar moi lonxe. Aínda que realmente leva todo o tempo presente, non? Estivo nas bágoas que vertiches polos teus avós, no cacto anegado, no inesperado atropelo ao teu gato. Palpita na túa cabeza tras a morte de teu pai. Nunca quererás volver ter mascota, apenas terás relacións longas, aprendes as consecuencias da implicación afectiva: lidar ca dor. E hai dores evitables. É por iso que a túa vida se constrúe desde a repetición e os teus alicerces son a rutina. O teu obxectivo último é evitar sufrir.
A palabra morte sempre che pareceu demasiado grande para dixerila dunha sentada e levas unha vida enteira mastigándoa en cada unha das perdas, remoéndoa entre os teus dentes, e aínda así segues contemplándoa dende o desconcerto. Diríache que chegará un día no que a entendas, pero o certo é que non. Chegará o día en que a asumas, pero ambos sabemos que ese é un xeito de conformarse fronte ao inexplicable, e que conformismo e comprensión nunca foron o mesmo.
Así que sigue esperando, pero hai cousas que nunca entenderás. Ninguén consigue librarse das feridas.
Sara Méndez Seijo. 18 anos. Lugo