Colléronme no regazo e baixáronme aos camións con esa bandeira vermella cunha estrela rara no medio. Lanzáronme como unha pedra ao río, entre cen persoas confusas e desoladas. Non atopaba o aire suficiente para respirar, pero quizais podería encontrar a posibilidade de saír desa situación.
Tras unha hora de traxecto neses furgóns trasladáronnos a uns vagóns de gandería. Non vía a miña nai, non a vía! Dábame igual todo e púxenme a chorar como nunca o fixera. Todas as esperanzas que mantiven no camión desapareceron ao chegar ao noso destino.
Arrebatáronme o violín que levara comigo, as partituras e golpeáronme como nunca o fixeran. Rapáronme o pelo. Sacáronme a roupa. Tiráronme as gafas. Puxéronme un pixama co número 4858.
Aí a penuria comezou, aí os meus medos lucíronse e aí deixei de ser eu.
Buscaba a miña nai e non a atopaba. Pasei moitos días cunha dor inmensa, non podo describila. Acumuláraseme a desesperación, o estrés, a tristeza e a falta da miña persoa preferida.
—Mamá!, Mamá!
Todos miraban para min, e ninguén respondía. Pero sabía que a miña nai estaría nalgún lado, nalgunha parte do campo, pensando en min e sentindo morriña.
Pasaron días e días, cunha fame atroz e sen que ela aparecese. Foron bastantes as noites que non durmín pola preocupación, pola dor que sentía e polas escasa forzas que tiña. Choraba todos os días, e o raro era: por que todos me miraban e ninguén me dicía nada? Acaso iso era un pesadelo? Desgraciadamente non o era, era a horrorosa realidade.
Eu son Dara Nadjari, e aquí, nun holocausto de Polonia, perdín a miña nai, a miña identidade e a miña vida.
Lucía Atrio Rey. 14 anos. Bertamiráns (Ames).