Antoniño, unha personaxe o que chamaban «o Lagarto», foi veciño da Canella aló polos anos setenta. Tivo unha vida de arrastramento, e non era mala persoa salvo pola rabia acumulada nun corpo devastado pola Polio, que tamén tinguiu de negrura a súa alma. As pernas inútiles non podían sostelo e desprazábase pola vila arrastrándose cun son seco característico, orquestrado polo roce contra o chan da armadura de coiro que lle envolvía pernas e mans. De pequeno, eu adoitaba a velo no café do «Grandísimo» cando ía na busca do meu pai para que voltara cedo a casa. El chegaba sempre da mesma maneira, escoitándose o son da armadura. Abría a porta sixilosamente e, sen esperar axuda de ninguén, arrastrábase desafiante ata a primeira mesa de xogo no café, erguíase apoiado nos antebrazos e sentaba. Xogaba a escoba, e gañando ou perdendo facía gala durante as partidas dun amplo repertorio de burlas dirixidas aos rivais, que lle saían como unha néboa presa no seu interior . Golpeaba moralmente os contrincantes no tapete da mesa de xogo, para que por un intre sentiran un anaco da súa miseria. Ós rapaces gustábanos ver a partida e adiviñar novos insultos e maldades para anotalos no noso caderno de «seres marxinais». Todos entendían que alguén tan esnaquizado pola vida estaba perdoado nas súas faltas de xogo. Parecía como si estivera protexido cunha coiraza de compaixón. Co tempo mercou unha motiño e mellorou a calidade de vida, podendo acudir a feiras e festas de forma independente. Pero o feito de motorizarse alterou o seu destino, ben debido o azar ou pola propia vontade do persoaxe. Así, unha tarde de verán antes das festas patronais, vímolo pasar coa motiño a gran velocidade por diante da capela do san Pedro, como si quixese escapar da vida a toda presa. Ía sen casco e non foi quen de trazar ben a curva da farmacia, envorcando todo el coa súa máquina estragando o corpo coa cabeza desprotexida contra o chan. «Crack», escoitouse bater no bordo da beirarrúa. Nun reflexo erguémonos para socorrelo e tentamos pedir axuda. As súas pernas inertes asomaban raquíticas pola armadura desprendida. A sangue brotaba da súa sen, negra como o asfalto; i entón coa cabeza apoiada nos nosos xeonllos escoitámolo: «non me arrastrarei nunca máis». E finou.