Hace tres semanas se convirtió en la primera vacunada en Galicia contra el covid y este domingo recibirá la segunda dosis. La brionesa repasa su vida y explica por qué fue ella la elegida
19 ene 2021 . Actualizado a las 01:00 h.Fue el 27 de diciembre, hace ahora tres semanas, cuando el nombre de Nieves Cabo dejó de ser desconocido para muchos. Esta brionesa de origen -«son da Luaña»- y santiaguesa de adopción se convirtió ese domingo en la residencia Porta do Camiño en la primera vacunada contra el covid en Galicia, un protagonismo muy mediático que explica sin dejar de reír: «Non é que me elixiran. Tampouco que quixese ser a primeira, como hai quen me di. Comentáronllo antes a unha compañeira pero é diabética e preferiu non ir. Eu estaba enriba dunhas escaleiras e unha traballadora díxome “baixa que vas ser ti”. E alá fun. Non me pesa, pero cando me vin en tantos medios asusteime. Na vida vira tanta televisión como ese día. Quedei varada», sostiene a sus 82 años con su habitual desparpajo. «Chamoume todo o mundo. O teléfono non deixou de facer bip, bip pero eu non atendo ás mensaxes; se o fago, rómpeme a cabeza», incide con gracia y con una energía que en poco tiempo ya ha destacado en el centro compostelano. Su responsable aclara que el optimismo de Nieves ha dado «media vida» a su compañera de habitación. «Levo nesta residencia só dous meses. Vin porque quixen. Non lles quero complicar a vida ás fillas», defiende al recordar una trayectoria sobre la que admite que le cuesta conversar por sus «penalidades». Su carácter «falador» la empuja, sin embargo, a rescatar múltiples pasajes.
«Traballei moitísimo. Con quince anos comecei a cavar terra nunha estrada que vai á Luaña gañando quince pesetas. Tamén traballei co tractore, coa máquina de toxo e labrando e sementando», encadena sobre su juventud. «Casei aos 23 anos e tiven dúas fillas. Unha está en Milladoiro e a outra en Madrid», precisa con orgullo antes de destacar que se compró un móvil para mantener contacto diario con su familia. «A neta de Madrid mándame unha chea de fotos da bisneta. Naceu no 2019 e fun ao parto. En outubro o bicho impediu que puidese ir ao seu primeiro aniversario», apunta con emoción antes de volver la vista de nuevo atrás.
En outubro o bicho impediu que puidese ir ao primeiro aniversario da bisneta
«Tiña máis de trinta anos cando fun co marido traballar a Holanda, a unha fábrica de coches de onde aínda recibo unha paguiña», remarca. «Había máis mulleres de aquí e entre nós falábamos en galego. Lémbroo porque unha andaluza protestaba», señala divertida. «Alí aprendín a andar en bici. A xente dicía que o facía ben», asevera mientras refresca la expresión en holandés. «Eu non aprendín o idioma. Foron só catro anos, pero lle collín moito cariño a ese país. A neta de Milladoiro dinme de volver con ela e, se estou ben, irei», insiste. «Pero eu xa viaxei moito, eh? Co Imserso fun a todos os sitios», añade. «E conducín 45 anos. Metéuseme na cabeza sacar o carné porque o meu home non o tiña. Levoume tempo porque son dura de letras pero quitar, quiteino. E gustábame moito. Tiven amigas que me chamaban seguido para ir a enterros», subraya.
De vuelta a Galicia, y tras unos años en Brión, se instala en Santiago, en la avenida de Lugo, mientras enlaza trabajos en la hostelería. «Fun axudante de cociña en restaurantes como o Parrillada argentina, o Carballeira, que está na rúa do Vilar, ou un que había preto do Parlamento. Coincidiu no tempo no que Beiras levantoulle o zapato a Fraga», rememora. «Estiven en moitos sitios pero non me preguntes polos nomes que xa non me acorda. A memoria vaise indo, coma o oído», sostiene sin lamento. «Teño a tensión baixa. Á xefa da residencia díxenlle que o único que botaba en falta era o meu café só despois de comer. Agora baixo a unha máquina e o tomo, e despois xogamos a partida, ao tute», acentúa con alegría mientras comparte su anhelo por entrar en el geriátrico. «Eu viña dende hai moitos anos ao centro de día. Ía a baile, á clase de ximnasia de dez minutos que daba un residente de case cen anos e a xogar ás cartas», aclara. «Quería entrar na residencia e son feliz. Estímanme todos. Veu a TVG e reclamei en directo que lles subisen o soldo», recalca eufórica.
Ya sobre la vacuna, espera con ansia la segunda dosis. «Oxalá que sexa tan boa como a anterior, nin a sentín», afirma. «Nesta ocasión non quería ser a primeira pero, se queren, vou», avanza. ¿Y qué le dijo su familia cuando la vio? «As fillas quedaron contentas. Cando un se presenta na televisión é porque vale, non?», bromea sin dejar de sonreír.
