El chimichurri, el juego de cartas que causa furor y obliga a esta ludoteca de Santiago a comprar muchas barajas

Ambos monitores admiten riendo que es extraño durante los momentos de tiempo y juego libre no escuchar entre los niños el grito «¡chimichurri!». «Cando subimos a estas salas, con rapaces a partir de sete anos, é raro que alguén non o diga, ou que un lle non comente a outro: ''Vén, imos xogar ao chimichurri…'', ou que pregunten ''Onde hai máis barallas?''», explica Paula Gesto, una monitora de 24 años que está en su primer verano en el Espazo Educativo e de Lecer María Miramontes, la ludoteca del barrio de Fontiña dependiente del departamento de Educación del Concello de Santiago y que permite, desde hace ya cuatro años, conciliar en verano a muchas familias .

«Eu aprendín a xogar ao chimichurri —que se xoga coa baralla española— o verán pasado, cando estiven aquí de prácticas. Ensinoumo a monitora Mary. Pero se ben é certo que o ano pasado algún neno xa xogaba, o deste ano é incrible…», corrobora el monitor Antón Rey, de 25 años. «Chegou un día que estaban todas as mesas con nenos xogando e ata houbo que montar turnos. Ao final acabamos organizando un torneo e comprando máis cartas porque era imposible abarcar a todos os nenos coas barallas que tiñamos aquí», detallan divertidos, y felices porque juegos alejados de las pantallas despierten tanto furor.

View this post on Instagram

A post shared by Edición de Santiago. La Voz Galicia (@vozsantiago)

«Eu creo que parte do seu éxito reside en que para os nenos supón un reto; non é como un xogo de habilidade. Ao principio pode parecer un pouco difícil, pero enseguida lle collen o truco. Creo que a actividade constante, como a de estar colocando ou quitando cartas do montón, axúdalles moito», reflexionan ambos monitores, sin saber aún así explicar cómo un juego no tan extendido entre los adultos llegó, y ya se quedó, en esta ludoteca compostelana.

«Eu non teño redes sociais, pero compañeiros dinme que é un xogo que se move bastante por TikTok. Non sei se foi por iso, pero o certo é que agora, e entendo tamén que polo boca a boca, comeza a ter bastantes seguidores entre os rapaces», razona Antón. «Aínda o outro día varios nenos, aos que aínda non lles ensináramos a xogar, dixéronos, coa nosa estrañeza, que xa sabían. Relataron que foi un veciño, co que quedaran na piscina, e que estivera noutra quenda nesta ludoteca, quen llo ensinara. Ao final uns explícanlles a outros e as partidas chegan a máis sitios, e son continuas», confirman, explicando cómo se juega.

«Para o chimichurri necesítanse só dous xogadores, entre os que se reparten todas as cartas. Na ludoteca quitamos, ademais dos comodíns, os ''8'' e os ''9'' ao non existir esas cartas na baralla clásica española, pero tamén se podería xogar con eles… Xa coas cartas repartidas, cada un saca do seu montón unha para o centro, sen descubrila, e sitúa diante outras catro á vista diante súa. Destas, se algunha se repite —por exemplo, dous ''3''—, poden amontoarse e sacar outra a maiores...», muestran en la ludoteca. «A base do xogo é, tras descubrir esas dúas cartas centrais, comezar a poñer enriba de cada una a inmediata superior ou inferior. É dicir, enriba do ''3', poñerías un ''4'' ou un ''2''… E así, vas colocando e collendo máis do teu montón, ata rematalas. Gaña quen esgote as cartas… O momento máis divertido é cando coinciden, como cartas centrais, dúas iguais, por exemplo, dous cabalos. Nese momento é cando bérrase ''¡chimichurri!'' e o rival ten que levar todas as cartas que hai no medio», remarcan, mientras de fondo en la ludoteca no cesa de escucharse ese grito.

«É un xogo con bastante ritmo, que busca a axilidade, a rapidez dos rapaces. E que sobre todo motívalles a xogar máis», reafirman.

---

---