Araújo denuncia que a medicina alternativa non existe, xa que é o mesmo que «a maxia ou o fraude»
19 oct 2019 . Actualizado a las 18:03 h.David Araújo atendeu a doentes que antes de pasar polas súas mans foron enviados a Estados Unidos para que lles intentaran dar un diagnóstico da súa enfermidade rara ou mesmo para recibir un tratamento experimental. E todos os gastos foron asumidos pola sanidade pública. «Este é o camiño para calquera que se atope nesta situación», asegura Araújo, responsable da unidade de lipodistrofias do Complexo Hospitalario Universitario de Santiago e membro do comité científico asesor da Federación Española de Enfermidades Raras (Feder) que, entre outras misións, emite informes para avaliar se uns fármacos experimentais son axeitados ou non para determinadas doenzas.
-¿Que ten que facer calquera persoa ou a súa familia afectada por unha enfermidade rara?
-O que deberían facer é poñerse en mans do sistema público de saúde, que é o que lle poderá dar resposta ao seu problema dende un punto de vista científico.
-¿E se a resposta non se atopa en España?
-Hai 8.000 enfermidades raras e é imposible que en España haxa un especialista para cada unha delas. Pero o afectado debería pasar polo sistema público de saúde e, se en España non hai ningún centro de referencia para esa doenza, é o especialista que o atende quen o pode derivar a outros países onde poida tratarse. Ese é o camiño para buscar a mellor opción terapéutica, e é o sistema quen se fai cargo dos gastos.
-¿Non ten sentido, entón, organizar campañas de recadación de fondos para tratar ou operar a alguén no estranxeiro?
-Non é admisible nin tolerable organizar unha campaña de recadación de fondos para ir a operarse a Houston ou calquera outro lugar tendo a sanidade pública que temos. Se existe noutro país un ensaio clínico experimental, iso está regrado, e non se cobra por participar nestes ensaios. E se hai un tratamento para uso compasivo que non está autorizado en Europa, pero se aproba que o doente poida recibilo, o que se fai é pedilo á empresa farmacéutica e é a Seguridade Social quen ten que pagalo.
-Pero as familias dos doentes caen na desesperación e recorren, incluso noutros países, a remedios pouco científicos como a homeopatía. O pai de Nadia, de feito, dixo que levaba á nena a homeópatas en Francia. ¿É pura desesperación ou serve para algo?
-Non serve para nada. A homeopatía é tomar auga, ten a mesma eficacia que ir curarse a Lourdes ou Fátima. Mesmo a FDA de Estados Unidos aprobou hai uns días a obriga de que nos preparados homeopáticos se indique que non hai evidencia científica da súa eficacia.
-Aínda así a xente recorre á medicina alternativa.
-Non hai medicina alternativa, como non hai bioloxía, física ou química alternativa. Existe ou medicina científica ou maxia, charlatanería, fraude e engano. Por moi desesperada que estea unha persoa, ten que saber que non hai tratamentos alternativos, e que eses tratamentos no mellor dos casos non lles farán mal, pero que tampouco a van curar. A única opción é a medicina científica.
-E do caso Nadia, ¿que pensa?
-Que, presuntamente, é unha desvergoña por partida tripla. Primeiro, porque prexudicaron a súa filla; segundo, porque enganaron á xente que de boa fe doou os cartos; e, terceiro, porque danaron a imaxe da xente altruísta que recada fondos para investigar as enfermidades raras.
-¿Segue sendo necesario, entón, recadar fondos para investigar as enfermidades raras?
-Hai moita xente que con boa vontade recada fondos para investigar as enfermidades raras, e iso non está mal. Pero eu particularmente penso que esta responsabilidade debe recaer no sistema público, porque non podemos deixar a investigación en biomedicina en mans do altruísmo. Non debería ser necesario recorrer á caridade, pero o problema é que o Estado non inviste o suficiente en I+D.