Amor a los 101 años

Sandra Faginas Souto
Sandra Faginas REDACCIÓN / LA VOZ

YES

ANA GARCIA

Segundo y Pilar son una pareja única y probablemente el matrimonio más longevo de Galicia. Llevan más de 70 años casados y en su casa de Carreira, en Zas, nos cuentan el secreto de una vida juntos

10 feb 2020 . Actualizado a las 15:11 h.

Doce meses después, Segundo y Pilar siguen sentados juntos frente a la misma cocina de leña en su casa de Carreira, en Zas. Pero si hace un año, cuando los visitamos, ellos celebraban el amor a los cien, este 2020 tienen la fortuna de sumar uno más: el amor a los 101. Un amor extraordinario que puede convertirlos en el matrimonio más longevo de Galicia y, si no lo son ya, al menos entran en ese pódium sin ninguna duda. Cuando me acerco a Segundo para saludarlo y decirle que no pasa un año por él, gira la cabeza sin aprobarme el comentario: «Nótase, nótase, cada vez falla máis a cousa», me apunta sabiendo que su energía sigue intacta: «De momento non hai queixa, sóbrame a comida, como de todo, durmo ben, e aínda teño ánimo de traballar se tivese que facelo», me sopla con un porte elegante, vestido impecablemente con su chaquetón y su boina impoluta. «Tiña planta de novo, aínda se lle ve bo mozo», me atrevo a piropearlo, y él enseguida saca toda su artillería de retranca: «Pequeno non era, era alto, pero coma min habíaos mellores»… Pilar está sentada a su lado, lleva casada con Segundo más de setenta años, pero ahora la memoria le falla y apenas puede participar de la conversación. «Xa non me acordo», me dice.

Segundo acierta en dar las coordenadas de aquel día: «Foi un sábado pola mañá, en outubro, e despois de casar eu fun traballar no millo e ela foi para a casa de seus pais, porque esta aínda non estaba rematada, empecei a facela de solteiro, pero levoume tempo. Casamos hai moito, debiamos ter preto de 30 anos». Segundo cumplió el 18 de enero de este año los 101 y Pilar los hizo este viernes, 7 de febrero, y en todo este tiempo él dice que han tenido «unha boa vida», excluyendo por supuesto los años en los que él estuvo en la guerra, que recuerda con pavor. «Despois de pasalo mal na fronte, na posguerra foi terrible, porque aínda que tiveses cartos para mercar un pouco de pan non cho vendían, foi unha miseria aquel tempo».

Con «boa vida» eles resumen ese cuidado mutuo de quienes comparten su día a día, «o que eu gañaba -indica Segundo- era para a casa, eu intentei axudar no que puiden». «Levámonos ben, se fose mal vivir algún día teríame que separar», dice rotundo.

«Foi unha sorte»

Entonces, ¿quién de los dos tenía más carácter?, le pregunto. «Ela quería mandar, e eu tamén, pero creo que eu era máis mandado ca ela, deixaba pasar as cousas, había que conformarse, pero entre dous que se queren, de vez en cando hai que pelexar, se non é que tampouco hai confianza», dice a modo de moraleja, sin atreverse a confesar cuál es en verdad el secreto de un amor tan duradero. «Cadrou así, esa é a verdade, é unha sorte».

Mientras Pilar me explica que ahora «non ten tanta vista», recuerda los entroidos en que salían a bailar «agarradiños, un co outro», aunque Segundo no deja pasar la ocasión de expresar que los dos fueron muy formales, «pero ela era algo máis parrandeira». «Eu paguei a todo o mundo, non lle debo cartos a ninguén -me explica, mientras repasa perfectamente las cuentas de lo que le costó hacer la casa-. «Faltábanme 500 pesetas para pagar os cristais e pedinllos á miña madriña coa condición de devolverllos, e así fixen», relata Segundo, que le quita toda la importancia y todo el miedo a cumplir años. «Medo a que? Estou tranquilo, teño que estar, non queda outra». «Estou contento, pero agora xa dá igual un ano máis ca outro, fíxome moita ilusión facer os 100, aí si estaba nervioso», responde quien sigue atento a toda la actualidad, especialmente la política, así que entre Pedro Sánchez y «o da coleta», Segundo tiene conversación para tocar todos los palos: «Gústanme os debates, non perdo un».

«Como namorou á súa muller?», le azuzo a ver si suelta prenda. «Con facilidade de palabra», dice Segundo con firmeza antes de matizar que ella «quería facerse respectar e había que estar á altura». «Así que ela despois non lle torceu o fociño», le suelto con retranca. «Si, deixouse querer, non encontraría outro mellor, quíxome a min porque non encontrou outro que a quisexe», se lanza a picarla. «Segundo, iso non soa moi romántico», le digo. «Pilar non era guapa?», le vuelvo a insistir antes de que él la remate con una sonrisa malvada: «Facíalle falta todo». «Para min chegábame ben» -dice para arreglar el desaguisado-. ¿Pero recuerda quién quiso casarse, quién le pidió a quién? «Reclamouno ela, porque miraba os anos que tiña e a esa idade xa tocaba».

Facilidade de palabra

Segundo y Pilar tuvieron dos hijas, aunque una falleció hace diez años, y es un nieto quien ahora se hace cargo de los dos, con un cuidado y un mimo dignos de alabar. «Fun coma un fillo para eles, e agora tócame estar cos dous, que son dous santos; dous santos que levan toda a vida xuntos, porque antes de casar xa foron veciños», señala su nieto, mientras les sirve la tarta de los 101 años, que ellos disfrutan con la misma intensidad con la que Segundo me responde a la última cuestión mientras brindamos por esta pareja única. «Hai moito amor aínda?», le pregunto. «Hai, hai, pero houbo unha chea del, non é mentira», responde Segundo, que asegura que los 101 ya se van notando: «O ano pasado estaba mellor, pero agora xa se vai notando». Ya en la puerta, los dos me abrazan cariñosísimos y es imposible no rendirse a tanto cariño. El año que viene prometo volver a celebrar con Segundo y Pilar sus 102 años con ese mismo amor.